Jakub Łaszkiewicz - Kalesony Sokratesa [recenzja przedpremierowa]

 Autor: Jakub Łaszkiewicz
Tytuł: Kalesony Sokratesa
Wydawnictwo: Novae Res
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 216
Gatunek: literatura młodzieżowa

Sama do tej pory zastanawiam się jak to możliwe, że sięgnęłam po książkę dla młodzieży. Samo w sobie nie jest to może aż tak zaskakujące, ale gdy połączymy to z faktem, że jej autorem jest gimnazjalista... Jak na osobę unikającą tego gatunku sama siebie rzuciłam na głęboką wodę. Dobrą chwilę wahałam się przed zamówieniem jej do recenzji, ale opis był tak zachęcający, że zaryzykowałam. Od razu powiem, że Kalesony Sokratesa są całkiem przyjemną książką i to nie tylko dla odbiorcy, jak przeczytamy na pierwszej stronie, z przedziału wiekowego 13-18 lat. Z wysokości moich dwudziestu siedmiu wiosen mogę stwierdzić, że bawiłam się przednio.

Maciek założył bloga, na którym dzieli się z czytelnikami swoim życiem, a konkretnie przeżyciami z nowego miejsca zamieszkania - do trzeciej klasy gimnazjum musiał pójść w nowej szkole. Jako raczej mało przebojowy chłopak nieco obawia się związanych z nowym miejscem zmian. Z jego wpisów dowiadujemy się o poznanych osobach, nauczycielach, o jego relacjach z matką i ciągle nieobecnym ojcem. Drugim bohaterem jest Patryk, nowy kolega Maćka. Ich losy skrzyżują się za sprawą zamiłowania do muzyki, ale nie tylko.

Jak fajnie było wrócić do świata tych wszystkich pierwszych miłosnych uniesień, poszukiwań własnej drogi, poznawania ludzi o podobnych zainteresowaniach...*ociera kręcącą się w oku łezkę*. A warto zaznaczyć, że gimnazjum wspominam jak najgorzej, jako miejsce wyjątkowo nieprzyjazne. Na szczęście w tej książce szkoły nie ma zbyt wiele, przez co bardziej skupiamy sie na samych relacjach między nastolatkami. Jak można się spodziewać obu chłopców interesują głównie dziewczyny, muzyka, gry i książki. Podobał mi się fakt, że bohaterzy nie byli zdominowani przez komunikatory. Odniosłam wrażenie, że "ta straszna młodzież" spotykała się ze znajomymi twarzą w twarz dużo częściej niż ja. 

Maciek to bardzo sympatyczny chłopak - kulturalny, grzeczny, koleżeński, po prostu marzenie każdej matki. O swojej rodzicielce na blogu pisze tylko pozytywnie, w ogóle mają ze sobą świetny kontakt. Dzięki blogowym wpisom możemy poznać nastolatka bardzo dobrze, pozostając anonimowym dzieli się on z czytelnikami wszystkim bez skrępowania. O Patryku z lektury dowiadujemy się mniej, ale również jest to bohater wzbudzający cieplejsze uczucia. W pewnym momencie połączy ich coś, czego żaden z nich się nie spodziewał a sposób, w jaki sobie finalnie w tej sytuacji radzą wywołał we mnie szczery wybuch śmiechu. Po takich lekturach dochodzę do wniosku, że faceci są dużo bardziej sympatyczni i prostolinijni od kobiet, nawet w wieku szesnastu lat (a może zwłaszcza wtedy).

Skoro już jesteśmy przy wieku, to nie sposób nie zwrócić uwagi na język, jakim operuje szesnastoletni autor. Byłam pod dużym wrażeniem jego warsztatu, i to nie tylko jak na tak młody wiek, ale ogólnie. Książka wciąga, język jest bogaty, a postaci jak najbardziej wyraziste. Może fabuła nie jest jakoś wybitnie skomplikowana, ale czytanie zapewniło mi sporą dawkę rozrywki i było po prostu przyjemnością dzięki zabawnym fragmentom. Miło było zagłębić się w fabułę luźniejszą, niewymagającą skupienia, w której akcja sama czytelnika powadzi i nie trzeba za niczym nadążać. Krótko mówiąc, miałam dobrego nosa do tej pozycji i ryzyko się opłaciło.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Novae Res.