Co przeczytałam

Uzależnienie to słowo, które do całkiem niedawna kojarzyło się z używkami, ba, nie tak dawno był czas, gdy palacze nie byli uznawani za osoby uzależnione, a termin ten dotyczył tylko narkomanów. Dodatek "2.0" w tytule tej książki można chyba rozumieć jako nową erę w uzależnieniach - erę uzależnień behawioralnych. I o ile można rzucić palenie, tak rzucić internetu po prostu nie sposób. Jak więc radzić sobie z zagrożeniami? Na pewno warto je najpierw dobrze poznać. By pomóc nam zrozumieć, dlaczego tak trudno oprzeć się nowym technologiom, autor najpierw pozwala nam przyjrzeć się różnym uzależnieniom - od kokainy przez hazard po gry komputerowe, a także mechanizmom, które sprawiają, że tak trudno jest zrezygnować z nałogu. Nie ma nic odkrywczego w stwierdzeniu, że ludzie mają skłonność do szukania przyjemności, taką mamy naturę. Na tym bazują wszelkie formy uzależnień - najpierw dają nam endorfiny, by potem nie pozwolić tak po prostu z siebie zrezygnować nawet wtedy, kie

Takie rzeczy czasem po prostu się zdarzają , przeczytamy w tej książce. Zdarza się śmierć, niepełnosprawność, zaginięcie i starość. Zdarza się choroba, zła decyzja, zdarza się samotność, rozstanie ze złymi słowami na ustach. Zdarza się, że jakąś drogą nikt więcej nie idzie, i o tym jest najnowsza książka Jakuba Małeckiego. Olga pewnego dnia zobaczyła mężczyznę, a raczej dziecko zaklęte w dorosłej postaci. Nie mogła przestać o nim myśleć, przez co gdy spotkała go po raz drugi w tragicznych okolicznościach, poszła za nim i wzięła go do siebie. Tak po prostu. Nie postąpiła zbyt roztropnie. Nie znaczy to, że źle. Nie znaczy też, że dobrze. Czy to spotkanie w ogóle będzie coś znaczyło? A jeśli tak, to ile i dla kogo? Jak dotąd czytałam dwie inne książki autora, Dygot i Ślady , które łączył między innymi klimat małej, zamkniętej społeczności. W Nikt nie idzie akcja toczy się w Warszawie, i według mnie tym razem coś pod tym względem nie wyszło, a w każdym razie wyszło gorz

Kobieta i mężczyzna. Oboje mają po trzydzieści lat, są singlami, mieszkają na tym samym osiedlu, ale nigdy się nie poznali. Agata jest piękną, niezależną, samodzielną kobietą, ale dla jej matki to przecież nic nie znaczy, w końcu skoro córka nie ma męża i dziecka... Krzysiu, bo na pewno nie Krzysztof, to trzydziestoletnie duże dziecko, o które ciągle dba mama - od wyboru studiów, przez zakup mieszkania, po gotowanie obiadków. Głowni bohaterowie są na swój sposób nieszczęśliwi, mimo że na pierwszy rzut oka niczego im nie brakuje. Oboje czegoś szukają. Czy to znajdą? # To o nas przedstawia historię dwojga - można tak powiedzieć - reprezentantów swoich grup społecznych, czyli młodych, wykształconych, przygotowanych do zdobywania świata ludzi. Kobiet, które mogą mieć facetów na pęczki, ale nie mogą znaleźć tego jedynego, na którym im tak naprawdę zależy. Mężczyzn, którzy nie wiedzą czego chcą, a co dopiero mówić o tym, jak to zdobyć. Ludzi przeraźliwie samotnych i bojących się tej

Mitchell's Inn, hotel ukryty wśród górskich lasów, przyciąga gości możliwością złapania oddechu od cywilizacji. Brak internetu, sieci komórkowej, obcowanie z naturą w zimowej scenerii mają swoje zalety, i właśnie za taki weekend goście są w stanie niemało zapłacić. Nawet odcięcie od świata przez burzę śnieżną i pozbawienie elektryczności nie byłoby przeszkodą do spędzenia końca tygodnia w tym miejscu, bo ogień trzaskający w kominku i miłe towarzystwo innych gości mogłoby być dodatkowym atutem. Mogłoby, ale nastrojowa atmosfera przekształciła się w makabrę, kiedy nad ranem zostały znalezione zwłoki. I choć wszyscy uwięzieni w hotelu chcieliby, żeby śmierć nastąpiła w wyniku wypadku, drugie zwłoki rozwiały wszelkie wątpliwości. Wśród nich czaił się morderca, a oni nie mogli uciec. Spokojny wstęp, w którym zapoznajemy się ze wszystkimi gośćmi zmierzającymi do hotelu, podłożył solidny fundament pod tę historię. Dzięki niemu postacie nie były w dalszej części jedynie potencjalny

Kiedy rodzice zabierają na weekend do Francji tylko Eryka, dziesięcioletnia Ola, jak nietrudno się domyślić, czuje się pominięta i rozżalona. Zmuszona zostać na ten czas u dziadków, postanawia sama wybrać się do Francji. Nie ucieka z domu, ale łapie za... książkę. Tyle że nie taką zwyczajną - gabinet dziadka kryje książki wciągające, i to dosłownie, dlatego ani Erykowi, ani Oli nie wolno wchodzić do niego bez opieki. Na szczęście babcia czuwała nad wnuczką i obie wkroczyły do świata Mani Skłodowskiej - dziewczynki, która też bardzo chciała pojechać do Francji, ale nie było jej na to stać. Czy historia, którą pozna Ola, czegoś ją nauczy? Mania Skłodowska to druga część z cyklu "Wciągające książki o wielkich Polakach", mającego przybliżyć młodszym czytelnikom znaczące postacie historyczne w zachęcający i atrakcyjny sposób. Czy tak faktycznie jest? Chyba wystarczy jak napiszę, że po przeczytaniu historii Mani, pierwszą część opowiadającą o Adasiu Mickiewiczu kupiłam bez

Jaką tajemnicę może skrywać jeden niepozorny brulion? Magdalena znalazła w rzeczach poprzednich właścicieli mieszkania dziennik, którego jak wiadomo, nie wypadało jej czytać, ale ciekawość zwyciężyła. Przenosi on ją do roku 2008, kiedy to poukładany świat szanowanego profesora Tomasza Kaweckiego zawalił się pod wpływem jednego wydarzenia. Chociaż trafniej byłby napisać, że zawalił się pod ciężarem wyrzutów sumienia... Książka trafiła do mnie w zasadzie trochę nieoczekiwanie, a że okładka i opis ja dla mnie zapowiadały historię o romansie (spoiler - to nie o tym są Szepty ...), nie spieszyło mi się zbytnio do lektury. Do tego ostatnie spotkanie z obyczajówką delikatnie mówiąc nie przebiegło pomyślnie, więc do lektury kolejnej zabierałam się bez większego entuzjazmu. Może przez to pierwsze pięćdziesiąt stron czytało mi się średnio, tym bardziej, że narratorem jest profesor, więc i język dziennika trochę to oddaje. Kiedy jednak doszło do wydarzenia, które stało się początkiem ko

Milicja raczej nie brzmiało dumnie, a już na pewno nie tam, gdzie wychowywał się Adam Bigaj. Chociaż mógł wybrać inaczej, zdecydował się założyć mundur i rozpoczął swoją służbę, która trwała ponad trzydzieści lat. Przez ten czas wydarzyło się w Polsce sporo, co też ma swoje odzwierciedlenie w opowieściach byłego policjanta spisanych przez Jakuba Ćwieka. Ale jeśli właśnie myślicie, że to jakiej rzewne wspominki panów z gatunku "a pamiętasz, jak w osiemdziesiątym piątym...", to od razu zmieńcie wyobrażenie o tej książce. Tu nikt nie przynudza, tu czyta się z zapartym tchem. Wywiad-rzeka to forma, w której utopiła się już niejedna dobra historia, dlatego cieszę się, że w Bezpańskim mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. Dzięki niej przez cały czas ma się wrażenie, że historia płynie z ust wyjątkowo dobrego gawędziarza, a kiedy ktoś ciekawie opowiada, wiadomo, słucha się z prawdziwą przyjemnością. Bezpański zabiera nas do świata, którego albo wcale nie znamy, albo

Samantha James ma opinię najlepszego terapeuty w manhattańskim Centrum Psychiatrycznym Tyflos. Zajmuje się tam głównie najtrudniejszymi przypadkami, dlatego też pod jej opiekę trafia Richard, który odmawiał dotąd wszelkiej współpracy. Między terapeutką a pacjentem nawiązuje się nić porozumienia, jednak z czasem ta nić zaczyna się coraz bardziej plątać, a ich relacja nabiera niepokojącego charakteru. Sam zagłębia się w przeszłość Richarda, tylko czy aby na pewno powinna to robić? Opis Na krawędzi zapowiadał ciekawy thriller psychologiczny, osnuty gęstą atmosferą szpitala psychiatrycznego, z której na pierwszy plan wysunie się pokręcona relacja na linii terapeuta-pacjent. Na zapowiedziach się niestety skończyło, bo co prawda ciężko powiedzieć o czym ta książka w ogóle była, ale nie mam żadnego problemu z określeniem, czego w niej zabrakło. Pierwszy i największy grzech tej lektury to absolutny brak jakiegokolwiek tempa, które najwyraźniej zostało zatrzaśnięte gdzieś w szpital

Zamawiając egzemplarz do recenzji rzadko podejmuję ryzyko, staram się bardzo, aby wybrane tytuły miały jak największą szansę przypaść mi do gustu. W końcu ani mnie nie zależy na męczeniu się z książką, ani wydawcy na negatywnej opinii. Wybacz mi wybrałam z dwóch powodów - debiut autorki zbierał pochlebne opinie, a opis tej konkretnej książki był więcej niż zachęcający. Pomyślałam "czemu nie?" No i teraz już wiem, czemu nie powinnam była tego robić, a zainteresowanych zapraszam na prawdopodobnie najdłuższy tekst w historii tego bloga. Dwudziestopięcioletnia Emilia została porzucona przez matkę, gdy miała tylko dwa latka, i nigdy nie pogodziła się z tym, że rodzicielka ją opuściła. Dlatego gdy nagle dostaje od niej list, a w nim prośbę o spotkanie w bieszczadzkim pensjonacie, nie waha się ani chwili i wyrusza by rozliczyć się z matką. Na miejscu zamiast odpowiedzi, dostaje jeszcze więcej pytań. Czy uda jej się zamknąć przeszłość? Z opisu jak dla mnie wynikało, że k

Przezroczyste głowy miały być czymś innym, niż na co dzień czytam. Miały nastroić mnie do refleksji, może zmusić do głębszego zastanowienia się nad życiem, bo w końcu o życiu i jego przejawach opowiadają. Nie bez znaczenia przy zamawianiu książki był fakt, że autor za swoje poprzednie książki został doceniony nominacjami do prestiżowych nagród, a wrócił z nowym tytułem po ośmioletniej przerwie. Książka zbiera raczej różne opinie, i ja również mam co do niej mieszane uczucia. Zbiór przedstawia kilkadziesiąt monologów różnych osób, a tematyka jest dość szeroka - od życia i śmierci, szaleństwa i straty po chciwość, urojenia, ryzykanctwo czy uzależnienie. Z tak rozmaitych wątków autor wyciąga wspólny mianownik, który łączy i spina całość, a jest nim przemijanie, utrzymane w raczej przygnębiającej aurze. Tej książki nie czyta się według mnie na poprawę humoru, bo nawet jeśli on się w niej pojawia, to nie ma nas zabawiać, a jeszcze bardziej uwypuklić ułomność ludzkiej natury. Czy w pr

Jak pisarsko popełnić zbrodnię w małym miasteczku i zainteresować nią czytelnika, a przy tym ukryć przed nim mordercę? Na to pytanie nie raz i nie dwa odpowiadali sobie autorzy, i często korzystając z dobrodziejstw klimatu lokalnych społeczności, umiejscawiali miejsce akcji gdzieś z dala od wielkich aglomeracji. Jak jednak wykorzystać małe miasteczko jako tło dla kryminalnej serii i nie wyjść na tym jak nasz biedny, wymordowany Sandomierz?  Minął rok, od kiedy w Three Pines rozegrały się dramatyczne wydarzenia. Miasteczko odzyskało już równowagę, ale nadciągnęły nad nie inne czarne chmury. Nowi mieszkańcy, a konkretnie nowa mieszkanka nie przypadła do gustu miejscowym. CC de Poitiers wyzwalała w ludziach najgorsze emocje, więc w sumie to, że ktoś ją zamordował, nie było znowu dla nikogo aż takim szokiem. Zadziwiał za to wymyślny i ryzykowny przebieg zbrodni. Kto i dlaczego zadał sobie tyle trudu, by pozbyć się CC? Armand Gamache będzie musiał szukać odpowiedzi nie tylko na te

Choroba Alzheimera to prawdziwy dramat, potwierdzi to każdy, kto miał z nią do czynienia. Dramat nie tylko osoby chorej, chociaż to przede wszystkim ona cierpi i to z roku na rok coraz bardziej. Jest to również tragedia dla jej bliskich, zwłaszcza dla tych opiekujących się z prawdziwym poświęceniem chorym, który z postępem choroby traci nie tylko pamięć, ale i osobowość. Czy skoro Alzheimer jest dziedziczny, można już tylko załamać ręce lub liczyć, że akurat nam się uda i nie zachorujemy? Autorzy Sposobu na Alzheimera sugerują, że można wziąć sprawy we własne ręce.  "Naszym głównym celem jako rodziny jest łagodzenie cierpienia. Mamy nadzieję, że ta książka odniesie taki skutek". Poradnik został napisany przez parę lekarzy od kilkunastu lat specjalizujących się w pracy z osobami, u których zaczynają się lub występują już zaawansowane problemy z pamięcią. Podpierając się nie tylko własnymi doświadczeniami zawodowymi, ale i wynikami badań naukowych stworzyli plan, któ

Wymordowanie rodziny Romanowów przez bolszewików mimo upływu stu lat wciąż wywołuje w ludziach silne emocje. Na temat ich ewentualnych losów powstało wiele różnych teorii i legend, jednych bardziej prawdopodobnych, innych całkiem niemożliwych. Sekret Tatiany to utkana na bazie prawdziwej znajomości Wielkiej Księżnej Tatiany i korneta Malama opowieść, w której tak naprawdę wszystko jest możliwe. Czy Gill Paul oglądała disneyowską Anastazję , czy jednak według niej bajkowe zakończenia nie były pisane carskiej rodzinie? Akcja powieści toczy się dwutorowo, a początkowo wydarzenia dzieli od siebie ponad stuletnia przerwa. W jaki sposób mogą połączyć się losy tragicznych kochanków z czasów carskiej Rosji i zdradzonej przez męża Kitty, która uciekając przed problemami leci do USA, by odnowić odziedziczony po nieznanym przodku domek? Być może wydaje się wam w tej chwili, że już czujecie, o co może w tej książce chodzić, ale gwarantuję, że Gill Paul przygotowała dla swoich czytelników

Książek o rodzicielstwie nie brakuje, raczej można powiedzieć, że na rynku jest ich przesyt. Wiele osób kreuje się na ekspertów od bycia rodzicem, i biada temu, kto niefrasobliwie zapyta o coś na parentingowym forum - na jedną w miarę sensowną odpowiedź trafi się kilkadziesiąt takich, które będą się wzajemnie wykluczać, ale w jednym będą zgodne - na pewno TY robisz coś źle. Czy można w dzisiejszym świecie pisać o byciu matką tak po prostu, bez filtra, bez edycji, bez sztucznego uśmiechu, ale i bez martyrologii spod znaku Matki Polki? Można. Anna Szczepanek właśnie tak napisała. Nietypowa Matka Polka to zbiór anegdot z życia autorki i jej wielodzietnej rodziny - czterech synów to nie w kij dmuchał, a na pokładzie znajduje się jeszcze mąż i koty. Zbiór przezabawny, barwny ale nie przekoloryzowany, ciekawy i po prostu prawdziwy. Podchodząca do życia z uśmiechem kobieta w formie satyry i ironii przedstawia sytuacje, które w innych okolicznościach i przez inną osobę mogłyby zos

Morgan Sheppard budzi się w zamkniętym pokoju hotelowym przykuty do łóżka. Ciężka pobudka, prawda? Ale to wcale nie jest w jego sytuacji najgorsze, bo z narkotycznego snu budzi się z nim tam jeszcze pięć nieznajomych osób, wszyscy nie mają pojęcia, jak się tam znaleźli. W łazience są czyjeś zwłoki, a jak twierdzi porywacz jedna z uwięzionych osób jest mordercą. Sheppard ma trzy godziny na odkrycie, która, inaczej wszyscy wylecą w powietrze. I nie, to jeszcze nie jest najgorsza wiadomość. Choć Morgan jako jedenastolatek rozwiązał sprawę zabójstwa swojego nauczyciela, to 25 lat później ciężko mu nawet zebrać własne myśli, nie mówiąc o jakimkolwiek śledztwie, i właśnie to jest w tym wszystkim najgorsze. Czas upływa nieubłaganie, atmosfera gęstnieje, a rozwiązanie zagadki tylko się oddala.   Rzadko to się zdarza, a jeszcze rzadziej wspominam o tym w recenzji, ale w przypadku Zgadnij kto nie mogę pominąć okładki, która skutecznie przyciągnęła mnie do książki. Utrzymany w konwencji

W pewnym wieku śmierć nie jest aż tak zaskakująca, a Jane Neal przeżyła już swoje - w ciągu siedemdziesięciu pięciu lat dała się zapamiętać jako jedna z najlepszych osób w Three Pines. W pewnych miejscach nawet śmierć poniesiona od strzału z łuku nie jest czymś abstrakcyjnym, a na południe od Montrealu niejeden myśliwy zabierał o tej porze roku swój sprzęt. Ale i dociekliwość Armanda Gamache'a prowadzącego sprawę nie powinna dziwić - bo choć lokalna społeczność jest przekonana o tym, że biedną Jane spotkał wypadek, tak szef wydziału zabójstw ma co do tego wątpliwości.  "- Mówią, że czas leczy rany. Myślę, że to gówno prawda. Czas nic nie zmienia. Leczy tylko wtedy, gdy ktoś chce zostać uleczony". Martwa natura to początek serii o inspektorze Gamache'u, który wbrew aktualnym trendom w tym gatunku ma żonę, z którą się świetnie dogaduje, nieprzyćmione używkami zmysły, nerwy na wodzy i cierpliwość nawet dla najbardziej irytujących podwładnych. Nie jest też nad

Tytuł tego posta jest nieprzypadkowy. Bardziej chodzi mi w nim o to, że nie rozumiem pewnych zachowań, a nie że mnie one denerwują (z wyjątkiem pierwszego). Widząc je tak jak Kajah zastanawiam się pocopocopocopoco ? Może teraz pomyślicie "a ty po co tworzysz kolejny już post o tym, jaka blogosfera jest be?" Nie mam zamiaru się tu użalać, diagnozować ani zwracać;) - cichutko i na boku napiszę tylko, co nieodmiennie mnie tu wprawia w osłupienie.  No to lecimy. Ta książka mogłaby mnie zainteresować:)  I najlepiej jeszcze link do bloga.  Po co pisać taki komentarz? Co on daje? Czy faktycznie ktoś oddaje tego typu spam? Nie rozumiem, jak po pierdyliardzie postów w sieci o tym, że spam odstrasza, dalej są ludzie potrafiący napisać trzy wyrazy bez związku z postem i kliknąć opublikuj. Jasne, czasem czyjś post po prostu nie daje pola do większych manewrów. Czasem. A nie kilkanaście razy dziennie. Tak wyglądam czytając kolejny spam. Zamawiam, więc jestem

Teoretycznie scenariusz naszego życia piszemy sobie sami. Bycie marionetką w czyichś rękach to dla człowieka jeden z najgorszych koszmarów, jakie może zgotować los. Adrian Bednarek wykorzystując ten ludzki lęk stworzył fabułę, w której rolę dla głównego bohatera rozpisał ktoś inny, ktoś... bardzo, ale to bardzo zły.  Wiktor Hauke niczym szczególnym się nie wyróżnia, bo czy brakuje dobijających do trzydziestki mężczyzn, którzy może za często topią smutki w alkoholu, żyją na kredyt i nie za bardzo idzie im biznes? Takich, którzy mimo żony czekającej w domu nie potrafią się oprzeć skokowi w bok? A jednak to właśnie on został wybrany przez Reżysera do odegrania roli w iście piekielnej sztuce. Wiktor podejmując jedną błędną decyzję sam siebie skazał na kiepski scenariusz, a ten ze sceny na scenę jest coraz bardziej upiorny. Został bezwolnym Simem w grze psychopaty - czy ma jakiekolwiek szanse w niej wygrać? Adrian Bednarek swoim cyklem o diable, seryjnym zabójcy z Krakowa, troc