Louise Penny - Martwa natura / 11 na 10

W pewnym wieku śmierć nie jest aż tak zaskakująca, a Jane Neal przeżyła już swoje - w ciągu siedemdziesięciu pięciu lat dała się zapamiętać jako jedna z najlepszych osób w Three Pines. W pewnych miejscach nawet śmierć poniesiona od strzału z łuku nie jest czymś abstrakcyjnym, a na południe od Montrealu niejeden myśliwy zabierał o tej porze roku swój sprzęt. Ale i dociekliwość Armanda Gamache'a prowadzącego sprawę nie powinna dziwić - bo choć lokalna społeczność jest przekonana o tym, że biedną Jane spotkał wypadek, tak szef wydziału zabójstw ma co do tego wątpliwości. 

"- Mówią, że czas leczy rany. Myślę, że to gówno prawda. Czas nic nie zmienia. Leczy tylko wtedy, gdy ktoś chce zostać uleczony".

Martwa natura to początek serii o inspektorze Gamache'u, który wbrew aktualnym trendom w tym gatunku ma żonę, z którą się świetnie dogaduje, nieprzyćmione używkami zmysły, nerwy na wodzy i cierpliwość nawet dla najbardziej irytujących podwładnych. Nie jest też nadczłowiekiem rozwiązującym zagadkę od pierwszego spojrzenia na denata - jest ludzki, a przy tym po prostu bardzo dobry w swojej pracy. Do tego powiedziałabym, że nie jest on gwiazdą tej książki, nie wysuwa się na pierwszy plan - on w Three Pines jest po to, by obserwować, i można odnieść wrażenie, że Armand w każdej scenie, nawet tej, która go nie dotyczy, gdzieś tam przewija się w tle, dając bohaterom możliwość zaprezentowania siebie, a nam wytypowania zabójcy. 

A jeśli już o bohaterach i zabójcy mowa - szybko wychodzi na jaw, że Jane nie padła ofiarą zbłąkanej strzały. Nasi bohaterowie stają się więc wszyscy na równi podejrzani, a nie ma nic bardziej podkręcającego atmosferę na prowincji jak zabójstwo starszej pani o nieposzlakowanej opinii. Znalezienie motywu nie jest więc prostą sprawą tym bardziej, że mała społeczność niekoniecznie ma ochotę dzielić się swoimi sekretami. W którą stronę skierować oskarżycielski wzrok? Na rodzinę, znajomych, którym mogła podpaść emerytowana nauczycielka, czy na tych, którzy żyli z nią w przyjaźni? A może zabójca wrócił z przeszłości panny Neal? Jak na sprawę zabójstwa staruszki w małej mieścinie z zaledwie garstką podejrzanych nie jestem w stanie wytypować poprawnie zabójcy, to znaczy, że lektura była nad wyraz udana. Ale Martwa natura podobała mi się nie tylko dlatego.

"- Życie to zmiana. Jeśli się nie zmienia i nie ewoluuje, człowiek się zatrzymuje, podczas gdy reszta świata rwie się do przodu. Większość z tych ludzi jest bardzo niedojrzała. Prowadzą nieruchome życie martwych natur, cały czas czekając".

Styl pani Penny jest równie ujmujący, jak jej główny bohater. Autorka nie spieszy się z akcją, świetnie przedstawia charakterystyki swoich bohaterów, zarysowuje łączące ich więzi, nie brakuje tu inteligentnego humoru i przede wszystkim emocji - zwłaszcza tych, przez które ludzie dopuszczają się zbrodni. Kryminał w starym stylu - tylko denat, morderca i umysł detektywa. Louise Penny swoim debiutem dowodzi, że nie trzeba wplątać swojego bohatera w sprawy, gdzie ciał jest więcej niż kartek w powieści, by trzymać czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Do tego samo miejsce akcji jest czymś odświeżającym pośród skandynawskich czy amerykańskich klimatów - kiedy ostatnio czytaliście o relacjach między frankfofonami i anglofonami? Dla mnie Quebec i jego specyfika to absolutna nowość.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Dorota Ka (@co.przeczytalam) Wrz 7, 2018 o 7:51 PDT

Powiedzieć, że mi się podobało to jak nic nie powiedzieć. Jestem tą książką po prostu zachwycona i już nie mogę się doczekać, aż zabiorę się za Zabójczy mróz. 

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Poradnia K.

Tłumaczenie: Kamila Slawinski

Cytaty: strona 254, 151