Co przeczytałam

Dzieci się kocha, dba się o nie, troszczy, stara się zapewnić im wszystko to, co najlepsze. Poza miłością i akceptacją potrzebują przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa, stabilności i przynależności. Historia opowiedziana przez Ashley Rhodes-Courter, która dziewięć lat swojego życia spędziła w czternastu domach zastępczych, łapie za serce. Ta opowieść dobitnie pokazuje, jak destrukcyjny dla psychiki dziecka może być brak nawet nie tego wszystkiego, czego tak bardzo ona potrzebuje, co po prostu podmiotowego traktowania. Ashley i jej młodszy brat trafili do systemu opieki społecznej, ponieważ ich matka i jej partner nie byli odpowiedzialnymi opiekunami. Jednak prawdziwa tragedia dzieci zaczęła się dopiero od tego momentu - rozdzielani i znów umieszczani razem, przerzucani z rodziny do rodziny, zawieszeni w próżni przez to, że matka nie została pozbawiona praw rodzicielskich, zamiast się rozwijać i wzrastać, nabywali coraz to gorszych doświadczeń. Czytając nie sposób nie myśleć

Ula wraz z matką mieszka w Londynie i nigdy nie miała okazji poznać członków rodziny żyjących w komunistycznej Polsce. Jednak to nie ustrój był tu główną przeszkodą. Eliza 18 lat temu, tuż przed wybuchem wojny, wyemigrowała z kraju żywiąc do rodziców ogromną urazę. Po śmierci znienawidzonego ojca postanowiła jednak zabrać Ulę do ojczyzny. Na spotkanie wnuczki niecierpliwie czeka jej babcia Adrianna, która ma zamiar nieco przybliżyć dziewczynie historie rodzinne. Uchylenie rąbka tajemnic z przeszłości kończy się wyważeniem przez sekrety drzwi do teraźniejszości - żadna cenzura nie dałaby rady wejść im w drogę. Czy prawda zawsze oczyszcza? Czy każdą krzywdę, nawet tę wyrządzoną nieświadomie, można wybaczyć? Cofnijmy się wraz z Adrianną do wspomnień z epoki, której już nie ma, i spróbujmy zrozumieć - bo o zrozumienie się w tej historii chodzi. Po wspaniałym Pamiętam , które okazało się książką pisaną jakby specjalnie dla mnie, nie zastanawiałam się ani chwili nad przyjęciem do rece

Nowy Jork przyjął młodziutką Mary Mallon z otwartymi ramionami - piętnastoletnia Irlandka miała zapał do pracy a także konkretny cel. Chciała zostać kucharką i udało jej się to osiągnąć. Na początku XX wieku nie brakowało domów, w których mogła się nająć na to stanowisko, często też zmieniała miejsce pracy. Często też ludzie wokół niej... umierali. Inspektor sanitarny, doktor Soper, nie wierzył w przypadki, a już na pewno nie takie jak gorączka tyfusowa w zbyt wielu domach, w których pracowała Mary. Kobieta została odizolowana od społeczeństwa jako zdrowy nosiciel gorączki tyfusowej. Jednak irlandzka krew nie zamierzała tak po prostu pozwolić Mary się poddać. Przecież, na Boga, ona sama czuła się świetnie. Była naprawdę dobrą kucharką. Owszem, tyfus zdarzał się wśród rodzin, które jadły z jej kuchni, ale przecież też się nie zdarzał. Nowy Jork to nie było najczystsze miejsce na ziemi, choroby czaiły się wszędzie. Kto miał rację - Soper czy Mary?  Tyfusowa Mary istniała napraw

W zeszłym roku dałam się złapać w diabelskie sidła zastawione na czytelników przez Adriana Bednarka. Od tamtej pory wyczekiwałam kolejnej części serii o Kubie Sobańskim - seryjnym mordercy potrafiącym omamić czytelnika jak mało kto. Jeśli chcecie wiedzieć, co działo się w poprzednich tomach, kliknijcie na opinie o Pamiętniku diabła , Procesie diabła i Spowiedzi diabła . Co tym razem wydarzyło się w raju? Lepiej nie chwal się w internecie, że siedzisz  dzisiaj sama w domu. Możesz mieć niezapowiedzianego gościa.  Diabeł spotkał na swojej życiowej ścieżce duszę równie rogatą, co jego własna. Oboje z Sonią mają przeświadczenie, że są kimś więcej. Oboje mają krew na rękach. Kuba jako mentor młodziutkiej morderczyni musi panować również i nad jej demonem, który głośno domaga się zaspokojenia. Bezpieczeństwo Wodzińskiej to gwarancja wolności Rzeźnika Niewiniątek, dlatego Sobański jest w stanie zaryzykować dla tej dziewczyny naprawdę dużo - to właśnie jak dużo jest głównym tematem

Zazwyczaj nie przepuszczam okazji przeczytania poradnika na temat wychowywania dzieci, dlatego nie mogłam sobie odmówić zamówienia kolejnego. The Yes Brain. Mózg na Tak miał podpowiedzieć mi, jak kształtować w dziecku ciekawość świata, odporność psychiczną i odwagę. Czy po lekturze faktycznie wiem, jak to zrobić?  Autorzy tej publikacji porównują mózg do domu w trakcie budowy, który ma parter odpowiadający za odruchy i piętro odpowiedzialne za złożone procesy myślenia oraz kompetencje emocjonalno-relacyjne. Jak nietrudno się domyślić, rolą dorosłych jest pomóc dziecku odpowiednio umeblować piętro domu. Odpowiednio, to znaczy w sposób, dzięki któremu podejmie ono próbę nawet przy ryzyku porażki, będzie krótko mówiąc stawać wobec wyzwania z postawą "na tak". Brzmi całkiem sensownie, prawda? Tylko jak wprowadzić teorię w życie? Psychiatra i psychoterapeutka opracowali koncepcję Mózgu na Tak, która w skrócie składa się ze stymulowania dziecka w ten sposób, by rozwijać

Pewnie zdecydowana większość czytających te słowa pamięta dzień, w którym samoloty uderzyły w bliźniacze wieże i moment, w którym cały świat oniemiał z przerażenia. Sama nigdy nie zapomnę tej niepewności, która towarzyszyła następnym dniom i tygodniom, śledzenia serwisów informacyjnych i zastanawiania się, czy z ataku USA na Afganistan nie wyniknie wojna światowa. Dzisiaj już wiemy, co wydarzyło się na świecie po 11 września, ale wiele osób nie wie, co wydarzyło się przed, a przede wszystkim - dlaczego tak naprawdę do tego ataku doszło. Zamawiając tę książkę do recenzji mocno skupiłam się na jej tytule, przez co spodziewałam się lektury traktującej dosłownie o ataku na World Trade Center. Jak się okazało, to na jej podtytuł należy zwrócić szczególną uwagę. O Osamie Bin Ladenie i Al-Kaidzie cały świat usłyszał 11 września 2001 roku, i to usłyszał tak, że już nigdy tego nie zapomni. Nietrudno jednak domyślić się, że organizacja i jej przywódca nie zaczęli działać dopiero wtedy. Cię