Co przeczytałam

Milicja raczej nie brzmiało dumnie, a już na pewno nie tam, gdzie wychowywał się Adam Bigaj. Chociaż mógł wybrać inaczej, zdecydował się założyć mundur i rozpoczął swoją służbę, która trwała ponad trzydzieści lat. Przez ten czas wydarzyło się w Polsce sporo, co też ma swoje odzwierciedlenie w opowieściach byłego policjanta spisanych przez Jakuba Ćwieka. Ale jeśli właśnie myślicie, że to jakiej rzewne wspominki panów z gatunku "a pamiętasz, jak w osiemdziesiątym piątym...", to od razu zmieńcie wyobrażenie o tej książce. Tu nikt nie przynudza, tu czyta się z zapartym tchem. Wywiad-rzeka to forma, w której utopiła się już niejedna dobra historia, dlatego cieszę się, że w Bezpańskim mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. Dzięki niej przez cały czas ma się wrażenie, że historia płynie z ust wyjątkowo dobrego gawędziarza, a kiedy ktoś ciekawie opowiada, wiadomo, słucha się z prawdziwą przyjemnością. Bezpański zabiera nas do świata, którego albo wcale nie znamy, albo

Samantha James ma opinię najlepszego terapeuty w manhattańskim Centrum Psychiatrycznym Tyflos. Zajmuje się tam głównie najtrudniejszymi przypadkami, dlatego też pod jej opiekę trafia Richard, który odmawiał dotąd wszelkiej współpracy. Między terapeutką a pacjentem nawiązuje się nić porozumienia, jednak z czasem ta nić zaczyna się coraz bardziej plątać, a ich relacja nabiera niepokojącego charakteru. Sam zagłębia się w przeszłość Richarda, tylko czy aby na pewno powinna to robić? Opis Na krawędzi zapowiadał ciekawy thriller psychologiczny, osnuty gęstą atmosferą szpitala psychiatrycznego, z której na pierwszy plan wysunie się pokręcona relacja na linii terapeuta-pacjent. Na zapowiedziach się niestety skończyło, bo co prawda ciężko powiedzieć o czym ta książka w ogóle była, ale nie mam żadnego problemu z określeniem, czego w niej zabrakło. Pierwszy i największy grzech tej lektury to absolutny brak jakiegokolwiek tempa, które najwyraźniej zostało zatrzaśnięte gdzieś w szpital

Zamawiając egzemplarz do recenzji rzadko podejmuję ryzyko, staram się bardzo, aby wybrane tytuły miały jak największą szansę przypaść mi do gustu. W końcu ani mnie nie zależy na męczeniu się z książką, ani wydawcy na negatywnej opinii. Wybacz mi wybrałam z dwóch powodów - debiut autorki zbierał pochlebne opinie, a opis tej konkretnej książki był więcej niż zachęcający. Pomyślałam "czemu nie?" No i teraz już wiem, czemu nie powinnam była tego robić, a zainteresowanych zapraszam na prawdopodobnie najdłuższy tekst w historii tego bloga. Dwudziestopięcioletnia Emilia została porzucona przez matkę, gdy miała tylko dwa latka, i nigdy nie pogodziła się z tym, że rodzicielka ją opuściła. Dlatego gdy nagle dostaje od niej list, a w nim prośbę o spotkanie w bieszczadzkim pensjonacie, nie waha się ani chwili i wyrusza by rozliczyć się z matką. Na miejscu zamiast odpowiedzi, dostaje jeszcze więcej pytań. Czy uda jej się zamknąć przeszłość? Z opisu jak dla mnie wynikało, że k

Przezroczyste głowy miały być czymś innym, niż na co dzień czytam. Miały nastroić mnie do refleksji, może zmusić do głębszego zastanowienia się nad życiem, bo w końcu o życiu i jego przejawach opowiadają. Nie bez znaczenia przy zamawianiu książki był fakt, że autor za swoje poprzednie książki został doceniony nominacjami do prestiżowych nagród, a wrócił z nowym tytułem po ośmioletniej przerwie. Książka zbiera raczej różne opinie, i ja również mam co do niej mieszane uczucia. Zbiór przedstawia kilkadziesiąt monologów różnych osób, a tematyka jest dość szeroka - od życia i śmierci, szaleństwa i straty po chciwość, urojenia, ryzykanctwo czy uzależnienie. Z tak rozmaitych wątków autor wyciąga wspólny mianownik, który łączy i spina całość, a jest nim przemijanie, utrzymane w raczej przygnębiającej aurze. Tej książki nie czyta się według mnie na poprawę humoru, bo nawet jeśli on się w niej pojawia, to nie ma nas zabawiać, a jeszcze bardziej uwypuklić ułomność ludzkiej natury. Czy w pr

Jak pisarsko popełnić zbrodnię w małym miasteczku i zainteresować nią czytelnika, a przy tym ukryć przed nim mordercę? Na to pytanie nie raz i nie dwa odpowiadali sobie autorzy, i często korzystając z dobrodziejstw klimatu lokalnych społeczności, umiejscawiali miejsce akcji gdzieś z dala od wielkich aglomeracji. Jak jednak wykorzystać małe miasteczko jako tło dla kryminalnej serii i nie wyjść na tym jak nasz biedny, wymordowany Sandomierz?  Minął rok, od kiedy w Three Pines rozegrały się dramatyczne wydarzenia. Miasteczko odzyskało już równowagę, ale nadciągnęły nad nie inne czarne chmury. Nowi mieszkańcy, a konkretnie nowa mieszkanka nie przypadła do gustu miejscowym. CC de Poitiers wyzwalała w ludziach najgorsze emocje, więc w sumie to, że ktoś ją zamordował, nie było znowu dla nikogo aż takim szokiem. Zadziwiał za to wymyślny i ryzykowny przebieg zbrodni. Kto i dlaczego zadał sobie tyle trudu, by pozbyć się CC? Armand Gamache będzie musiał szukać odpowiedzi nie tylko na te

Choroba Alzheimera to prawdziwy dramat, potwierdzi to każdy, kto miał z nią do czynienia. Dramat nie tylko osoby chorej, chociaż to przede wszystkim ona cierpi i to z roku na rok coraz bardziej. Jest to również tragedia dla jej bliskich, zwłaszcza dla tych opiekujących się z prawdziwym poświęceniem chorym, który z postępem choroby traci nie tylko pamięć, ale i osobowość. Czy skoro Alzheimer jest dziedziczny, można już tylko załamać ręce lub liczyć, że akurat nam się uda i nie zachorujemy? Autorzy Sposobu na Alzheimera sugerują, że można wziąć sprawy we własne ręce.  "Naszym głównym celem jako rodziny jest łagodzenie cierpienia. Mamy nadzieję, że ta książka odniesie taki skutek". Poradnik został napisany przez parę lekarzy od kilkunastu lat specjalizujących się w pracy z osobami, u których zaczynają się lub występują już zaawansowane problemy z pamięcią. Podpierając się nie tylko własnymi doświadczeniami zawodowymi, ale i wynikami badań naukowych stworzyli plan, któ