Łukasz Szopa - Fioletowy plecak i trzy herbaty PRZEDPREMIEROWO

Autor: Łukasz Szopa
Tytuł: Fioletowy plecak i trzy herbaty
Wydawnictwo: Novae Res
Rok wydania: 2016
Ilość stron: 509

Podróżowanie po świecie ma to do siebie, że po powrocie jesteśmy bogatsi nie tylko o wspomnienia czy zdjęcia. Mamy okazję zobaczyć coś innego niż własne podwórko, chwycić dzień. Wczoraj nierzadko jest już historią, do której nie da się wrócić. Tak też jest z rzeczywistością przedstawioną w tej książce, w której mamy świat na wschodzie sprzed ponad 20 lat, obraz krajów po rozpadzie ZSRR. Do tego podróż w warunkach nie do odtworzenia - bez internetu, telefonu, wielu innych udogodnień. Ciekawi jak to wyglądało? Zapraszam do lektury.

Książka przedstawia wspomnienia dotyczące trzech podróży, które zostały nazwane rodzajami herbat.

Herbata zielona - pierwsza podróż autora w roku 1992, jako dziewiętnastolatek wyruszył z dwójką przyjaciół do Azji Środkowej - między innymi do Kirgizji i Kazachstanu. Młodzi, niedoświadczeni, większość podróży odbyli na żywioł - dopytując się i organizując bilety, noclegi i prowiant na bieżąco. Zwiedzali, robili zdjęcia i nabierali doświadczenia.

Herbata Owocowa - Druga podróż w roku 1993 do Mongolii przez Syberię, w towarzystwie dziewczyny i jej siostry. Również i tutaj sposób podróżowania się nie zmienił, za to czuć większe doświadczenie autora w tego typu wyprawach.

Herbata czarna - Trzecia, samotna podróż w 1995 roku, do niespokojnego regionu Armenii i Gruzji. 

Muszę przyznać, że gdy zobaczyłam objętość tej książki pomyślałam matko niech to się tylko da czytać. Gdyby styl był toporny, byłaby to męcząca podróż po byłym ZSRR. Na szczęście okazało się, że autor naprawdę potrafi opowiadać. Szczegółowe (jednak bez przesady), obrazowe przedstawienie podróży, miejsc, przemyśleń, przenosiło czytelnika do tamtych chwil, można było poczuć się jak jeszcze jeden uczestnik wyprawy. A było co zwiedzać.

Ślady po Związku Radzieckim czuło się w każdym z tych krajów. Czy to dobrze czy źle? Jedni mieszkańcy byli zadowoleni, inni mniej. Nie każdy radził sobie dobrze z transformacją ustrojową. Pomniki Lenina można było spotkać wielu miejscach. Budownictwo w miastach czy echa zachowań z poprzedniego systemu (hotele) również. Najprzyjemniejsze w odbiorze dla mnie były podróże w miejsca oddalone od większych miast miejsca - jak choćby pobyt w pobliżu mongolskiej rodziny. Równie mocno utkwiła mi w pamięci podróż do Armenii oraz fragmenty mówiące o losach tego narodu. Rzeź Ormian - takie hasło gdzieś tam przewinęło się w czasach szkolnych, jednak nie miałam świadomości skali tych tragicznych wydarzeń.

Co mocno rzucało się w oczy - serdeczność ludzi czy to w pociągu, autobusie, zaczepianych i pytanych o drogę. W Mongolii podróżnicy trafili na Polkę, która przyjęła ich do siebie na kilka dni. Czy dziś byłoby to możliwe? Świta mi w pamięci z dzieciństwa, że była i u nas na prowincji taka postawa, serdeczna wobec sąsiadów, bardziej otwarta na rozmowę z przypadkowo spotkanymi obcymi. Postęp chyba w nas to wykorzenił. Z resztą jestem już z pokolenia które nie byłoby w stanie pojechać w nieznane i poniekąd zaufać obcym ludziom, nawet gdybym podobnie jak autor władała językiem rosyjskim. Może to nie kwestia pokolenia a charakteru?

Która z tych trzech podróży wywiera największe wrażenie? Z kim najlepiej się podróżowało - z przyjaciółmi, partnerką czy samotnie? Jak to jest spędzić kilka dni w pociągu, kilkanaście godzin w przepełnionym autobusie? Uczyć się armeńskiego alfabetu? Przeżyć stołówkę w turbazie czy nocleg w burdelu na godziny? Gdzie wódka leje się strumieniami, a gdzie częstują słoną herbatą? Jak to jest kupować bilet na samolot u... pilota? Żeby się o tym przekonać, trzeba przeczytać wspomnienia Łukasza Szopy.

Podróż, której tak czy siak nikt już dzisiaj nie odbędzie. Nie tylko ze względu na fakt, że przez 20 lat świat się zmienił. Dziś nie trzeba podróżować ze starym atlasem w ręce, rezerwować minutowej rozmowy z domem na poczcie dzień wcześniej. Tamtych miejsc, chwilę po upadku komunizmu, już nie ma. Zapis tych podróży, doświadczeń, jest z tego względu niepowtarzalny. Jeśli chcecie zobaczyć kawałek tamtego świata, poczuć niedaleką przecież przeszłość, jest to idealna pozycja.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu

P.S. Zapraszam do polubienia Co przeczytałam na  Facebook :)