Adrian Bednarek - Pamiętnik Diabła [recenzja]

Można powiedzieć, że Kuba Sobański wygrał całkiem przyzwoicie w życiowej loterii - ma piękną dziewczynę, prestiżowe studia, duży budżet na życie od taty, ładną twarz i czarujący uśmiech. Nic więc dziwnego, że  na zewnątrz prezentuje się wyjątkowo pociągająco.  Młody mężczyzna właśnie tego chce i doskonale gra swoją rolę po to, by wszyscy widzieli w nim Kubę jakiego oczekują, i którego będą w swoim bananowym gronie akceptować. Jakiego o nic nie będą nigdy podejrzewać. Nigdy nie domyślą się, kim tak naprawdę jest, co robi, ani tego, że jest po prostu wyjątkowy. A wyjątkowych ludzi śmieszne reguły tego świata nie obowiązują. 

Każdy ma prawo się zabawić. Tylko to pozwala wrócić do normalności. Niektórzy po prostu lubią inny rodzaj zabawy niż wszyscy.

Coś nowego, coś... strasznego

Pierwszy tom diabelskiej serii przewinął mi się już nie raz w internetowej czeluści, ale dotąd nie sądziłam, że kiedykolwiek po niego sięgnę. Z okazji wydania "Spowiedzi diabła" i entuzjastycznych recenzji wyskakujących niemal na każdym kroku, postanowiłam zaryzykować i zamówiłam do recenzji pierwszą  część tego cyklu. Z obawami (łatwo mnie nastraszyć), starannie omijając wzrokiem okładkę, zabrałam się za lekturę. Już teraz wiem, skąd te powszechne zachwyty. Pierwszoosobowa narracja w całej książce o psychopacie i seryjnym mordercy - tego chyba jeszcze w moim czytelniczym repertuarze nie grali. Lubię czuć sympatię do głównych bohaterów książki, o czym nie raz w innych postach wspominałam. Tym razem nie mogło być mowy o jakimś utożsamianiu się z postacią. Choć nie znalazło się we mnie ani krzty współczucia czy cienia sympatii dla głównego bohatera, a jego historia i prawdopodobne przyczyny późniejszych zachowań niczego w mojej ocenie nie usprawiedliwiały, to jedno muszę Sobańskiemu przyznać - potrafił zachować zimną krew. Nawet wtedy, gdy na rękach czuł jeszcze ciepłą krew swoich ofiar.

Angażująco

Możemy go nienawidzić, bać się, nie zgadzać się z nim czy choćby skrycie zazdrościć bycia częścią tego uprzywilejowanego świata młodych z bogatych domów. Mimo wszystkich negatywnych uczuć żywionych do tego diabła w ludzkiej skórze, zaangażowanie się w jego historię jest po prostu nieuniknione. Chory świat, chore postrzeganie rzeczywistości, brak ludzkich serdecznych uczuć czy odruchów, a przy tym wybitna inteligencja i umiejętność perfekcyjnego zaplanowania zaspokojenia swoich ohydnych potrzeb. Do tego Sobański w pewnym momencie krok po kroku realizuje szatański plan uniknięcia odpowiedzialności za swoje czyny. Autor nie skąpił swojemu bohaterowi ani ofiar, ani trudności w osiąganiu celu. Zmuszony improwizować po wprowadzeniu do jego bezbłędnych przygotowań elementów zaskoczenia i nieprzewidzianych sytuacji podejmował ryzyko, co zapewniało zastrzyk adrenaliny nie tylko mordercy, ale i obserwatorowi jego poczynań. Dzięki temu mimo dość sporej objętości książki akcja nic nie traciła ze swojej dynamiczności, a Kuba miał moją pełną uwagę do niemal północy. W tym miejscu warto zaznaczyć, że siedzenie z książką po nocach nie zdarza mi się często.

Strzeż się. Diabeł rzadko zasypia

Nie wiem, ile czasu poświęcił autor na research dotyczący zwichrowanej psychiki podobnych postaci, ale da się odczuć, że przygotował się do kreowania swojego bohatera bardzo dokładnie. Pozytywnie zaskoczył mnie przede wszystkim fakt, że ten młody, perfekcyjny morderca nie był beznamiętną maszyną i też odczuwał lęk, niepewność czy strach przed złapaniem przez wymiar sprawiedliwości. To czyniło go po części bardziej wiarygodnym, trochę bliższym ludzkiej istocie. W ogóle Kuba jako postać jest nie tylko nietuzinkowy i zapadający w pamięć, śmiało mogę powiedzieć, że on zapada w pamięć aż za bardzo. Strach pomyśleć ile razy w naszym życiu ocieramy się o podobnych zwyrodnialców udających ludzi "normalnych", którzy mają pełną świadomość okropności swoich czynów i dają sobie prawo do bycia bogami czyjegoś losu. Podczas lektury można zastanowić się nad tym, jak łatwym celem jesteśmy w dobie portali społecznościowych i uzewnętrzniania się ze wszystkim w internecie. Polowanie diabła na ofiary mamy przedstawione wręcz perfekcyjnie, a niewątpliwie internet był w tym jego sprzymierzeńcem. Ciężko powiedzieć, czy faktycznie od strony fizycznej same mordy są prawdopodobne i przyznam, że naprawdę wolałabym by było niemożliwe tak długo zadawać przytomnej ofierze śmierć. Być może mogłabym przyczepić się trochę do momentami zbyt prostego języka czy powtarzających się opisów ubioru postaci, ale biorąc pod uwagę całokształt są to minimalne potknięcia debiutującego nietypową powieścią autora. Całość prezentuje się mrocznie, krwawo i bardzo uzależniająco. Ja po pierwszym spotkaniu mimo całego strachu po prostu muszę poznać dalsze losy Kuby Sobańskiego.

Za przesłanie egzemplarza do recenzji dziękuję wydawnictwu Novae Res.