Tadeusz Biedzki - W piekle eboli

Po skończonej lekturze nie zasiadłam jak zazwyczaj od razu do napisaniu paru słów. Potrzebowałam ochłonąć, przemyśleć to czego się dowiedziałam, ubrać w słowa choć część tych emocji, które towarzyszyły mi podczas lektury. 

Ebola - wszyscy pamiętamy tę swoistą panikę która towarzyszyła relacjom z krajów dotkniętych tym wirusem. Wielu z nas pewnie zastanawiało się, czy wirus rozprzestrzeni się też w Europie i będziemy mieli powtórkę z epidemii dżumy czy innej choroby która mogłaby nas zdziesiątkować. Afryka stała się miejscem, od którego kto tylko mógł trzymał się z daleka. W przeciwieństwie do autora tej książki i jego żony. Oni postanowili tam pojechać, by na własne oczy zobaczyć przed czym drży świat.

Podróż zaczynamy od krajów, w których wirus obecny jest jedynie na plakatach informacyjnych i w świadomości ludzi tam mieszkających. Poznajemy skrajną biedę, życie codzienne mieszkańców, ich mentalność. W miarę czytania zbliżamy się do wstrząsającego obrazu jakim jest życie w państwach w których ludzie umierają na ulicach a karetki nie nadążają z wywożeniem ciał. Zarazić można się wszędzie, a strach jest wszechobecny. Podobnie jak świadomość, że znikąd tak naprawdę nie można oczekiwać pomocy.

Najbardziej oprócz zdjęć wstrząsnęła mną niska świadomość tych ludzi na temat tego, w jaki sposób można się zarazić. Wielu twierdziło, że to biali lekarze zarażają ich chorobą. Nie stosowali się do zaleceń i przez to wirus rozprzestrzeniał się tak szybko. Fatalne warunki sanitarne też miały w tym swój udział. Nędza, to słowo nasuwa się kiedy czytamy o tym, jak wygląda tam życie.

Autor zabiera nas do miejsca w którym czas nie tylko się zatrzymał ale można odnieść wrażenie, że jeszcze długo nic nie pójdzie tam do przodu. Przedstawia nam mentalność Afrykanów którzy nie chcą się uczyć, nigdzie się nie spieszą, nie przepuszczają okazji by spróbować dostać się z białym człowiekiem do Europy. Z jednej strony ciężko się im dziwić - kto by nie chciał na ich miejscu? Z drugiej jednak jeśli nie zmieni się ich podejście do życia to w jakiś sposób będą zostawać coraz bardziej w tyle za pędzącym do przodu światem.

Język autora jest bardzo sugestywny, czytając z łatwością można sobie wyobrazić wszystkie sceny. Wydanie również zasługuje na uwagę - dobrej jakości papier, ilustracje dopełniają treść i poruszają czytelnika. 

Podsumowując: poruszająca opowieść z samego serca piekła eboli. Pouczająca,  zmuszająca do refleksji lektura.
Moja ocena: 5/6

Wydawnictwo: Bernardinum
 Rok wydania: 2015
Ilość stron: 336