Jane Shemilt - Zanim zniknęła

Żyjemy w ciągłym biegu, dzień za dniem. Mamy dużo obowiązków, zobowiązań, ale przecież dajemy radę, prawda? Jesteśmy świetnymi pracownikami, partnerami, przyjaciółmi, rodzicami. Tylko czy aby na pewno?

Jenny to internistka, szczęśliwa mężatka i matka trójki nastolatków. Mąż jest chirurgiem, żyją zgodnie i według bohaterki wiodą zapracowane, ale jednak bardzo udane życie. Pewnego dnia 15-letnia Naomi nie wraca na noc do domu. To wydarzenie jest punktem zwrotnym od którego rozpoczyna się odkrywanie prawdziwego oblicza tej rodziny.

Jenny żyje w rzeczywistości, którą sama sobie wykreowała. Żadne znaki na niebie czy ziemi nie były w stanie przekonać jej w porę, że coś jest mocno nie w porządku z jej rodziną. Dzieci się izolują, nie szanują jej? Mąż wraca coraz później z pracy? Na wszystko można znaleźć pasujące wytłumaczenie, wystarczy tylko chcieć, żeby wszystko grało i tak będzie. Niestety, zaklinanie rzeczywistości może mieć katastrofalne skutki.

Narracja jest pierwszoosobowa a akcja toczy się dwutorowo - poznajemy wydarzenia z dni poprzedzających zaginięcie Naomi oraz przenosimy się w czasie do następnych tygodni i miesięcy. Ten zabieg pozwala nam spojrzeć na wydarzenia z szerszej perspektywy.

Jeżeli chodzi o postaci to poza matką, której psychikę dość dogłębnie poznajemy niestety nie ma tu nikogo, kto byłby mocniej zarysowany. Powiedziałabym nawet, że pozostali bohaterowie nie wnoszą niczego do fabuły. Rodzeństwo zaginionej, które niby coś o siostrze wie, ale nie powie, bo to wina matki i niech głowy nie zawraca działało mi na nerwy. Mąż którego ciągle nie było, nic go w zasadzie mocniej nie poruszyło, również. O zaginionej nastolatce nie dowiadujemy się zbyt wiele poza tym, że również przed zniknięciem ignorowała matkę i miała swoje tajemnice. Sama Jenny była momentami dość irytująca - najpierw całkowicie pewna, że ma wszystko pod kontrolą, kiedy było widać, że nie ma, potem po zaginięciu zaczęła być postacią, której współczułam.  Obwinianie siebie, zafiksowanie na punkcie zaginionej córki, lęki i niegasnąca nadzieja były z całą pewnością wiarygodne i oddawały obraz rozpaczy matki w takiej sytuacji.

Do plusów na pewno zaliczę pomysł na poprowadzenie fabuły. Pytanie, co tak naprawdę stało się z nastolatką nie opuszczało mnie ani na krok i to ono głównie trzymało mnie przy lekturze. Samo zakończenie jak dla mnie było niesatysfakcjonujące, ponieważ nie znalazłam w nim nie tyle odpowiedzi na pytanie o los Naomi, co nie dostałam wytłumaczenia dlaczego stało się tak a nie inaczej. Przez to cała książka straciła dla mnie trochę sens bo w zasadzie czytałam, żeby nie tylko dowiedzieć się co się stało, ale również dlaczego. Nie było żadnego napięcia, dreszczyku oczekiwania na rozwiązanie zagadki.

Myślę, że rekomendacja Tess Gerritsen na okładce dość mocno przyczyniła się do sukcesu tej książki a Anglii - był to najszybciej sprzedający się debiut w 2014 roku. Ta historia nie zapadnie mi w pamięci na dłużej, a szkoda.

Wydawnictwo: Amber
Rok wydania: 2014
Ilość stron: 361