Joanna Chmielewska - Dwie głowy i jedna noga

-




I jeśli chodzi o polski kryminał to jest nią właśnie Joanna Chmielewska. Z racji tego, że to już kolejna jej książka przy której śmieję się w głos, zamierzam sobie zrobić przyjemność i przeczytać ich więcej. Myślę, że będzie to mniej więcej dwie miesięcznie.
Od czego zaczęłam?



Akcja toczy się w latach 90tych. Joanna jedzie do Paryża na spotkanie miłości swojego życia. Co prawda ostatnio widzieli się 20 lat temu, ale miłość na całe życie to jednak uczucie silniejsze od zęba czasu. Dziwnym trafem bohaterka nie traci w tej sytuacji głowy a zyskuje zapasową, którą znajduje w swoim bagażniku w drodze do Paryża. Jest to głowa kobiety, która dopiero co ostrzegała ją i kazała uciekać - bohaterka była świadkiem wypadku drogowego, w którym udzielała pomocy właścicielce głowy. Co robi Joanna? Nie może jej wyrzucić, zgłaszać się z czymś takim to zagranicznej policji to kiepski pomysł, wracać do kraju kiedy tam czeka na nią ukochany?

Nie da się nie śmiać czytając tę książkę. Jest to dobry kryminał ale jakby na drugim planie. Na pierwszym jest tu historia znajomości głównych bohaterów, opowiedziana w fantastyczny sposób. Kto czytał Chmielewską ten wie:) W tle mamy lekki zarys zasad "dorabiania się" w Polsce w pierwszych latach po transformacji.

Mój ulubiony cytat:
"Same dziewczyny, lanie wosku, buty wychodzące za drzwi, imiona męskie na karteczkach... i awanturujący się Miziutek..."Nie chcę Andrzeja! (...) Oddajcie mi Jarka!" Jakim cudem ja to mogę pamiętać...? A, już wiem, proste, zazdrościłam jej kiecki. I tę kieckę pamiętam lepiej, niż wszystkie rozgrywające się tam sceny(...)"
 

Lubicie tę autorkę?:)

strona 192
ilość stron 236 

Komentarze

  1. Malwina14 lutego 2016 22:10

    Koniecznie muszę przeczytać tą książkę :D Nie czytałam nic tej autorki i chyba zacznę od tej pozycji chyba, że polecasz coś innego :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka15 lutego 2016 09:53

      Ta jest taka bardziej wspołczesna, lata 90 wiec jak najbardziej na poczatek przygody z autorką sie nadaje:)

      Usuń
  2. mintelegance8914 lutego 2016 22:35

    nigdy nic nie przeczytałam chmielewskiej

    OdpowiedzUsuń
  3. Cyrysia15 lutego 2016 07:24

    W czasach szkolnych, czyli dość dawno temu, chętnie sięgałam po dzieła Chmielewskiej. Teraz wolę bardziej współczesnych autorów np. Olgę Rudnicką, która pisze równie dobrze jak Chmielewska.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka15 lutego 2016 09:56

      To fakt,zwłaszcza te dawniejsze pozycje mogą być dzisiaj juz troszke "przestarzałe", telegraf, czy problemy z linia telefiniczną. Faktem jest jednak, ze sama ilość tych ksiązek jest imponująca;) Nazwisko Rudnicka coś mi mowi, musze siegnąć po jakąś ksiązke tej autorki;)

      Usuń
    2. Cyrysia16 lutego 2016 18:17

      Polecam np. ''Natalii5'' lub ''Fartowny pech''.

      Usuń
    3. Dorota Ka16 lutego 2016 20:24

      Ciągle mam wrazenie, ze czytałam coś tej autorki... W kazdym razie poszperałam i na pewno przeczytam, bo wygląda na to, ze to bardzo dobre ksiązki;)

      Usuń
  4. Varia czyta15 lutego 2016 09:10

    klasyka gatunku, wielkie nazwisko, a dla mnie nadal pozostaje zagadką...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka15 lutego 2016 09:57

      Moze wybierzesz coś dla siebie i przeczytasz ktorąś z jej ksiązek;)

      Usuń
  5. Wioleta Sadowska 15 lutego 2016 15:40

    Uwielbiam książki Chmielewskiej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka15 lutego 2016 15:44

      Takie specyficzne sa:) Mi sie kojarza z Myronem Bolitarem Cobena troszke;)

      Usuń
  6. Mirabelka15 lutego 2016 16:16

    Nie czytałam książek tej autorki, ale opis książki, który prezentujesz faktycznie jest przezabawny, chyba się rozejrzę za tym tytułem :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka15 lutego 2016 16:30

      Rozejrzyj sie, jestem ciekawa czy Ci sie spodoba;) Kupiłam w kiosku za pare złotych bardzo udane popołudnie;D

      Usuń
  7. Unknown15 lutego 2016 16:47

    Nigdy nie czytałam żadnej książki Chmielewskiej i mi wstyd :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka15 lutego 2016 16:56

      Haha, nie wstydz sie;) zawsze mozesz przeczytac;)

      Usuń
    2. Unknown15 lutego 2016 17:22

      Właśnie czasu mam mało a książek sporo :)

      Usuń
    3. Dorota Ka15 lutego 2016 17:24

      Widziałam właśnie;D

      Usuń
  8. Unknown16 lutego 2016 01:12

    W tym roku mam w planach nadrobić braki w znajomości kryminałów Chmielewskiej. Czuję, że się polubimy i nie raz parsknę śmiechem urzeczona jej talentem łączenia humoru z wątkiem kryminalnym. :)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Książniczka16 lutego 2016 20:07

    Mam na półce (jeszcze nie czytanego!) "Lesia" tej autorki, tak że nie mogę się wypowiedzieć póki co o jej pisarstwie... aczkolwiek ten opis, ta głowa w bagażniku. Ojej. Zaśmiałam się już czytając ten "zwiastun" :) "Dwóch głów i jednej nogi". Chyba faktycznie masz rację i nie umiałabym się nie śmiać przy czytaniu ;).
    Czytałaś może "Lesia"? Mogłabyś mi zdradzić, na co się przygotować?

    Pozdrowienia z Po drugiej stronie książki od Książniczki

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dorota Ka16 lutego 2016 20:16

      Raz czytałam i to bedzie moja nastepna ksiązka w tym miesiącu, bo tez stoi na połce. Przygotuj sie na mase śmiechu, bo Lesio jest mistrzem:D

      Usuń
  10. Miłka Kołakowska16 lutego 2016 21:25

    Uwielbiam Joannę Chmielewską. Żałuję, że czytałam dopiero kilka jej powieści. Z dużą przyjemnością nadrobię zaległości :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarz, który w żadnym stopniu nie nawiązuje do treści posta, nie przechodzi przez moderację. Zero tolerancji dla spamu.

Komentarze na temat są bardzo mile widziane. Konstruktywna krytyka również :)

Popularne posty z tego bloga

Aline Ohanesian - Dziedzictwo Orchana

-
Obraz
Po książki w których poruszane są tematy związane z przeszłością sięgam nad wyraz chętnie. Można powiedzieć, że historia jest tym co przyciąga mnie bardzo mocno, czy to do literatury, czy filmu. O losie Ormian miałam okazję już kiedyś czytać dlatego wiedziałam, że nie mogę nie przeczytać Dziedzictwa Orchana. Tym bardziej, że na blogach książka zbiera praktycznie same pozytywne recenzje. Czy i mnie porwała? W roku 1990 umiera dziadek Orchana Kemal, weteran pierwszej wojny światowej i właściciel dobrze prosperującej firmy. Zostawia po sobie dość osobliwy testament - dom znajdujący się w rodzinie od kilku pokoleń zapisuje nieznanej członkom rodziny kobiecie. Żeby odzyskać posiadłość i poznać motywację dziadka Orchan wyrusza do USA, gdzie w domu opieki przebywa tajemnicza Seida, nowa właścicielka ich domu. Czy uda mu się go odzyskać i poznać przeszłość Kemala? A może wolałby jej nie odkryć?
Czytaj więcej

Peety. Pies, który uratował mi życie.

-
Obraz
Co tu dużo mówić - grafik postarał się, żeby obok tej książki nie dało się przejść obojętnie. Do tego dołóżmy wołające "-60kg" i mamy naprawdę ciekawie zapowiadającą się historię o zmianie życia. Czy opowieść Erica rzeczywiście wciąga? Od razu zdradzę, że tak. Dzień, który zmienił życie tego mężczyzny nie może przytrafić się każdemu, bo i nie każdy jest tak otyły, że potrzebuje specjalnych pasów w samolocie, no i nie dla każdego otyłego mężczyzny tych pasów zabraknie, przez co opóźnia start i ściąga na siebie gniew współpasażerów. Stan ducha Erica najlepiej zobrazuje fakt, że w mieszkaniu miał specjalny pokój, do którego wrzucał zużytą bieliznę, a nową zamawiał przez internet. Wyobraźcie sobie całą górę niepranych gaci - czy może być coś dobitniej pokazującego miejsce, w jakim stanął w swoim życiu nasz bohater? I kiedy Eric zjadł dwie ogromne pizze i zaczął modlić się o śmierć, przeżył coś co sprawiło, że postanowił jeszcze jeden raz o siebie zawalczyć. Udał się do l
Czytaj więcej

Katarzyna Berenika Miszczuk - Ja, anielica [recenzja]

-
Obraz
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk Tytuł: Ja, anielica Wydawnictwo: W.A.B Rok wydania: 2011 Liczba stron:384 Gatunek: fantasy tom: II Przyszła pora na to, żeby sięgnąć po kontynuację diabelsko-anielskiego cyklu o losach niezdecydowanej Wiktorii i jej wyboru między dżumą a cholerą, czyli diabłem Belethem a  śmiertelnikiem Piotrusiem. Tym razem miejscem akcji było niebo. Czy było tam rzeczywiście tak sielsko, jak by się mogło wydawać? Wiktorii nie dane będzie w spokoju cieszyć się ziemskim życiem u boku chłopca, którego sobie wybrała. Diabły mają już nowy plan zdobycia upragnionej władzy, a do jego realizacji potrzebują jej niezwykłych umiejętności. Po raz kolejny wciągnięta w nie swoje rozgrywki dziewczyna będzie musiała stawić czoło nie tylko intrygom mieszkańców zaświatów, ale także problemom stwarzanym przez własne serce.
Czytaj więcej

Obserwatorzy