Przegrałam z autorką. B.A. Paris - Na skraju załamania

Na początek postaw się na miejscu głównej bohaterki. Wracasz samochodem do domu przez las w środku nocy. Szaleje taka burza, że wycieraczki ledwo nadążają. Nagle dostrzegasz stojący na poboczu samochód, a w nim siedzącą kobietę. Zatrzymasz się czy nie? Zatrzymałaś się? Cass też tak zrobiła. Co dalej? Czekasz, aż do Ciebie podejdzie, da znak światłami, klaksonem, że potrzebuje pomocy? Cass właśnie tak postąpiła, ale kobieta w samochodzie nie wykonała żadnego z tych ruchów, po prostu siedziała w nim dalej. Przeszło Ci przez myśl, że to może być pułapka i lepiej nie opuszczać samochodu? A może pomyślałaś, że na pewno w razie potrzeby zadzwoniła po pomoc? O tym, że w lesie nie ma zasięgu przypomnisz sobie później, ostatnio z Twoją pamięcią jest niestety coraz gorzej. Ostatecznie odjechałaś. Nazajutrz dowiadujesz się, że kobieta, którą mijałaś w lesie, została tam zamordowana krótko po tym, jak postanowiłaś odjechać. Ogromne wyrzuty sumienia to jedno. Robi się naprawdę nieprzyjemnie dopiero po tym, kiedy udręczona poczuciem winy odbierasz kolejny głuchy telefon...

B.A. Paris swoim debiutem Za zamkniętymi drzwiami wbiła mnie w ziemię, o czym więcej możecie przeczytać tutaj. Do kolejnej książki autorki zasiadłam więc bez obaw, że mnie zawiedzie, ale nie robiłam sobie nadziei, że przebije debiut. Było lepiej, gorzej, czy po prostu inaczej?

Największym atutem tej historii jest bez wątpienia pierwszoosobowa narracja. Nie żebym jakoś szczególnie polubiła główną bohaterkę, powód jest zupełnie inny. Cass jest postacią zbudowaną na problemach - nie dość, że ma potworne poczucie winy z powodu zostawienia kobiety w lesie, jest przerażona głuchymi telefonami, które dręczą ją wtedy, gdy jest w domu sama, do tego pojawiają się u niej dziury w pamięci mogące świadczyć o tym, że podobnie jak jej matka, zapada na wczesną demencję. Stres dołożył swoje, w wyniku czego kobieta zaczyna popadać w paranoję. Leki, które przepisał jej lekarz dodatkowo ją otumaniają. Czytelnik właśnie takimi oczami patrzy na wydarzenia rozgrywające się w książce - oczami przerażonej, skołowanej po tabletkach i niepamiętającej coraz to więcej kobiety.

Z tego powodu, a także dzięki  zręcznemu budowaniu napięcia, atmosfera w tej książce robi się ze strony na stronę bardziej i bardziej przytłaczająca. Szamotałam się wraz z biedną Cass i nie mogłam znieść stanu, w jakim obie się znalazłyśmy. Rzeczywistość zaczęła nas przerastać do tego stopnia, że zaczęłam marzyć, aby ten dręczyciel od głuchych telefonów wreszcie dopełnił dzieła i dzięki temu rozwiązał akcję. Poczułam się więc dokładnie tak jak zaszczuta ofiara, która na dokładkę już się poddała. Gdybym była bohaterką, w pewnym momencie byłoby mi już wszystko jedno, bylebym w końcu poznała odpowiedź na pytanie, o co w tym wszystkim chodzi. Bo coś mi w tej historii nie grało, ale nie byłam w stanie dostrzec co. Ja zostałam pokonana, czy Cassandra również?

Myśląc o zakończeniu, aż chciałoby się zacytować klasyka "jak do tego doszło, nie wiem". Jakim cudem dałam się aż tak wywieść w pole? Nie załapać wcześniej, że to o to chodzi? Kiedy wreszcie doczekałam się upragnionego zwrotu akcji, nie wiedziałam, co zdumiało mnie bardziej - moja niedomyślność czy talent autorki do stworzenia z na pierwszy rzut oka banalnej i oklepanej myśli, tak zaskakującej historii? Byłam do tego stopnia oddalona od prawidłowego rozwiązania, że złościłam się na bohaterkę za jej, w moim mniemaniu, irracjonalne ruchy. Ostatecznie to Cass miała rację, a ja znów przegrałam z autorką.

Kolejnym strzałem w dziesiątkę jest stopień zaangażowania czytelnika w opowiadaną przez B.A. Paris historię. Przy czytaniu nie da się nie postawić w sytuacji bohaterki z początku książki - wysiadłabym czy nie wysiadła? Przyznałabym się mężowi, policji? Drugim wątkiem silnie oddziałującym na wyobraźnię jest ten dotyczący problemów z pamięcią. O ilu rzeczach dziennie zapominacie? Ja o wielu. Mam się czym martwić czy nie? Zrzucić to na karb stresu jak Cass i jej otoczenie przez długi czas, czy szukać przyczyny w obciążeniach genetycznych? Jest jeszcze jeden temat, który na pewno warto byłoby wyróżnić, ale spoilerom mówimy stanowcze nie, więc nie będę pisać bardziej szczegółowo.  Krótko mówiąc, jest się przy tej książce nad czym zastanawiać.

Chociaż według mnie ten tytuł nie dorównał debiutowi, przy którym z emocji niemal cały czas trzęsły mi się ręce, to na pewno jest to bardzo dobry thriller i jak najbardziej warto go przeczytać. Autorka udowodniła, że nie brak jej pomysłów, by zaskakiwać czytelników.
Ja czekam na więcej. A Wy?

Tłumaczenie: Maria Olejniczak-Skarsgard
Data premiery: 15.02.2018

Za egzemplarz recenzyjny dziękuję wydawnictwu Albatros.