Dobry thriller nie jest zły. Karin Slaughter - Dobra córka [recenzja]

Samantha i Charlotte przeżyły prawdziwy horror - były świadkami, jak zamaskowani bandyci zastrzelili ich matkę. Tego, co tak naprawdę zdarzyło się podczas napadu na ich dom, nastolatki nie ujawniły. Każda z sióstr poszła w swoją stronę, Sam pracowała w Nowym Jorku, a Charlie została w rodzinnym miasteczku. Minęły lata, ale czas nie zagoił ran, rodzinna tragedia odcisnęła zbyt duże piętno, jednak siostry nie miały pojęcia, że nie tylko na nich. Co tak naprawdę stało się dwadzieścia osiem lat temu i ile osób dźwigało w związku z tym swój ciężar? Przez strzelaninę w szkole, której świadkiem była Charlotte, stare sekrety mają szansę ujrzeć światło dzienne. 

(...) to, co nazywasz moją walką o podporządkowanie... nie jest walą o to, lecz o akceptację, na dodatek żarliwą. Może nawet radosną. Wyobraź mnie sobie z odsłoniętymi zębami w wiecznej pogoni za szczęściem. I w pełni uzbrojoną, ponieważ to droga pełna niebezpieczeństw.                                                                                             Flannery O'Connor                                                                                                                      

Dobra córka to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, co uważam za osobistą porażkę - jak mogłam nie czytać dotąd jej żadnego thrillera, ja, miłośniczka tego gatunku - nie mam pojęcia. Braki zostały nadrobione, z czego bardzo się cieszę. Spotkałam się z opiniami, że ten tytuł mocno powiela schematy z wcześniejszych książek autorki - do tego zarzutu się rzecz jasna nie odniosę po jednej przeczytanej pozycji. Przeczytałam też, że thriller sam w sobie jest gatunkiem niskich lotów, a Dobra córka jest przeciętniakiem wśród takich właśnie przeciętnych książek. Mam na czytelniczym koncie wystarczająco dużo thrillerów żeby móc powiedzieć - nie zgadzam się z tą opinią. Może i gatunek do literatury z górnej półki nie należy, ale jak książka wystarczająco mocno człowieka sponiewiera, to moim zdaniem można zaliczyć lekturę do udanych. Już pewnie wiecie, że Karin Slaughter mnie  czytelniczo przeczołgała. Teraz zostaje wyjaśnić, dlaczego.

Zacznijmy od początku, bardzo mocnego i jak na moje nerwy brutalnego początku. Dwie nastolatki przeżywają piekło, a autorka dała nam je odczuć wraz z nimi. W połowie tego fragmentu szybko odwróciłam książkę, by zerknąć na blurb i upewnić się, czy obie dziewczynki przeżyją i dopiero wtedy mogłam spokojnie dokończyć rozdział. Potem zrobiło się spokojniej ale tylko na chwilę, ponieważ praktycznie od razu, bez zbędnych wprowadzeń przechodzimy do sedna - Charlie jest świadkiem masakry w szkole, a jej udział w sprawie nie ograniczy się tylko do złożenia zeznań. W wyniku pewnych okoliczności Samantha wraca do rodzinnego miasteczka i postanawia pomóc siostrze, i to nie tylko w rozwiązaniu sprawy strzelaniny. Kobiety dość niespodziewanie będą miały okazję wyjaśnić przeszłość, która wciąż rujnuje im życie. Ile trupów w szafie kryje się za napadem na dom sióstr?

Tajemnica z przeszłości, strzelanina z niejasnym motywem, problemy rodzinne - tak, wiem, ja też czytałam już o tym nie raz. Schemat schematem, ale kiedy z pozornie oklepanych wątków udaje się stworzyć naprawdę elektryzującą fabułę, człowiek przestaje marudzić, a daje się porwać lekturze, przynajmniej ja tak miałam przy Dobrej córce. Ciekawa i trzymająca w napięciu intryga, która znalazła rozwiązanie w nietypowym momencie kulminacyjnym i której finału się nie domyśliłam, retrospekcje ukazujące napad na dom z perspektyw obu sióstr, bardzo dobre i wiarygodne portrety psychologiczne postaci - to fundamenty, na których stoi ten thriller. Mimo dominacji wątków kryminalnych z dwóch płaszczyzn czasowych autorka dała radę wzbogacić fabułę o parę kwestii skłaniających do przemyśleń. Jak bardzo nieprzepracowana trauma może zrujnować nam życie, do czego może doprowadzić człowieka tłumienie w sobie negatywnych emocji, czy poczucie winy można odpracować, jak wielką wyrwę w życiu dzieci powoduje śmierć matki - między innymi nad tym każe nam zastanowić się Karin Slaughter.

Przez tę książkę zarwałam trochę nocy, co w moim przypadku mówi samo za siebie. Potrzebowałam dawki mocnego thrillera i taką właśnie dostałam. Książki z tego gatunku nie zmieniają raczej życia, mają po prostu zainteresować, a na końcu zaskoczyć, i tej książce zdecydowanie się to udało. Dobra córka to kawał dobrej, trzymającej w napięciu książki, o której szybko nie zapomnę. Na pewno sięgnę po inne tytuły autorki, nawet jeśli są oparte na tym samym schemacie, po takim początku znajomości nie mam innego wyjścia jak wyrobić sobie o nich własne zdanie.

Tłumaczenie Dorota Stadnik

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu HarperCollins Polska.