Alek Rogoziński - Do trzech razy śmierć [recenzja]

Róża Krull, autorka kryminałów, zostaje zaproszona na zjazd pisarek do podkrakowskiego dworku.  Nie za bardzo ma ochotę jechać, ponieważ zdążyła się już przekonać, że pisarski światek to nie najsympatyczniejsze miejsce. Ponadto męczą ją jakieś złe przeczucia, jednak nie bardzo ma się jak od tego spotkania wykręcić. Na miejscu okazuje się, że miała rację - atmosfera dzięki pewnej pisarce jest więcej niż gęsta, a i złe przeczucia były uzasadnione. Ktoś postanowił wcielić się w zabójcę z jednej z powieści Krull. Róża przy pomocy trzech blogerek, swojego menadżera i młodego boya hotelowego postanawia złapać mordercę.

To moje pierwsze podejście do twórczości autora. Świetna promocja książki jak i pozytywne recenzje zachęcały do jak najszybszej lektury, więc przy najbliższej okazji nabyłam własny egzemplarz. Komedia kryminalna to dla mnie wręcz idealne czytelnicze połączenie rozrywki i rozwiązywania zagadki. Czy w przypadku Do trzech razy śmierć to połączenie okazało się atrakcyjne?

"-Ty chuju! - wrzasnęła z całych sił. - Nie w chialuron! Czy wiesz, ile on kosztuje?!"

Od razu przyznam, że poczucie humoru autora bardzo mi odpowiada i rzeczywiście raz po raz śmiałam się pod nosem lub w głos czytając zabawne dialogi czy przemyślenia Róży, a jej okrzyk o hialuronie wygrał jak dla mnie tę książkę. Poczułam również od pierwszych stron atmosferę pisarskiego zjazdu, czyli aromat ploteczek unoszący się w powietrzu nie do pomylenia z niczym innym (niedawno miałam podobny spęd w pracy, więc wiem, oj wiem jak się kobitki potrafią przyjaźnić). Główna bohaterka i jej przyjaciel-menadżer Pepe to sympatyczne postaci, więc po następne książki z serii będzie sięgało się z przyjemnością. Autor w swojej książce jasno pokazał, że jest nie tylko wnikliwym obserwatorem ludzkiej natury, ale również potrafi lekko i dowcipnie te obserwacje przelać na papier. Każda z jego postaci była charakterystyczna, i mimo ich sporej liczby nie miałam problemów z połapaniem się, która pisarka jest natchnioną autorką erotyków, a która nie za bardzo potrafiła i nie chciała poradzić sobie z rozbuchanym ego.

Żeby nie było za słodko, nie obejdzie się jednak bez odrobiny narzekania. Intryga kryminalna, choć zagmatwana i nie do odgadnięcia przed czasem, nie wciągnęła mnie niestety w większym stopniu, a czytaniu nie towarzyszyło napięcie związane z rozwiązaniem zagadki. Szczerze to zabójca mógł jak dla mnie wybić wszystkich poza Różą i nie zrobiłoby to na mnie żadnego wrażenia. Myślę, że na taki odbiór wpłynęły trochę zbyt szybko następujące po sobie wydarzenia. Nim się obejrzałam, trup już leżał i nie zdążyłam się dobrze wkręcić w intrygę. Bohaterów poznajemy na tyle, na ile jest to konieczne dla fabuły, mam nadzieję, że w kolejnych częściach będzie można dowiedzieć się o nich ciut więcej. Książka skupia się w zasadzie na kolejnych morderstwach i zabawnych dialogach, akcja pędzi do przodu, i co prawda czyta się ją piorunem i ze śmiechem na ustach, ale po skończonej lekturze pozostaje pewien niedosyt.

Zgodzę się z porównaniami księcia kryminału do Chmielewskiej, z tym że książki z Joanną były jakieś takie "bardziej" - może nie śmieszne, ale przykuwające uwagę czytelnika. Czy Róża w następnej części zdoła mnie mocniej zaangażować w swoje przygody? Nie omieszkam sprawdzić.

Autor: Alek Rogoziński
Tytuł: Do trzech razy śmierć
Wydawnictwo: Filia
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 325
Gatunek: kryminał, komedia
Tom: I