Elisabeth Noreback - Powiedz, że jesteś moja

Mówi się, że czas leczy rany, i na pewno coś w tym jest. Stella jako nastolatka przeżyła ogromną tragedię, kiedy jej roczna córeczka zaginęła, a w końcu została uznana za zmarłą. W chwili gdy poznajemy główną bohaterkę jest ona spełnioną kobietą - kochającą żoną, matką, pracującą jako psychoterapeutka. Wydarzenia sprzed kilkudziesięciu lat nie rzutują już na jej życie. A przynajmniej tak się wydawało. Wystarczyło jedno spotkanie, by z iskry nadziei, która gdzieś zawsze się w niej tliła, wybuchł nawet nie ogień, ale prawdziwy pożar. Stella jest pewna, że jej córka żyje, ale nikt jej nie wierzy. Do czego posunie się zdesperowana kobieta, by udowodnić, że ma rację? I czy tylko ona będzie tu zdesperowana? 

Skłamałabym twierdząc, że powieść wciągnęła mnie od pierwszych stron. Pierwsze sto było mało zajmujące, historia zawiązywała się w trochę zbyt wolnym tempie, a przez to nie przykuła mojej uwagi. Tę skierowałam na techniczną stronę książki, przez co irytowałam się przewagą zdań pojedynczych nad złożonymi, a do tego czasem teraźniejszym, w którym wypowiadały się nasze trzy bohaterki. Na szczęście dla mnie, następne 400 stron przeczytałam w takim tempie, że nie miałam czasu patrzeć na to, jak została napisana ta książka. Zaczęło mnie interesować, o czym była. I to bardzo.

Post udostępniony przez Dorota Ka (@co.przeczytalam) Cze 25, 2018 o 3:44 PDT

Głównym tematem tej historii jest zniknięcie w niewyjaśnionych okolicznościach dziecka, a konkretnie wpływ, jaki wywiera takie zdarzenie na matkę. Autorka przedstawia możliwe reakcje i działania, jakie mogą podjąć ludzie z takim potwornym doświadczeniem. Jak odbudować życie na gruzowisku, które spowodowała utrata fundamentu dla matki, jakim bez wątpienia jest jej dziecko? Czy da się po prostu zapomnieć i iść dalej, nie wypatrywać w każdym malcu cech zaginionego potomstwa? I wreszcie czy intuicja matki w takiej sytuacji nie będzie podszeptywać tego, co ta chce usłyszeć, a co niekoniecznie ma związek z rzeczywistością? Te i inne rozterki przeżywa główna bohaterka tej historii i trzeba przyznać, że jej postać wypada bardzo wiarygodnie. Momentami miałam ochotę nią potrząsnąć, żeby zaczęła myśleć i zachowywać się bardziej racjonalnie, ale ani przez chwilę nie przestałam jej rozumieć. Logika raczej bierze wolne, kiedy człowiekiem zaczynają targać silne emocje, a Stellą targało nieprzeciętnie.

Gdybym miała wskazać słabsze strony książki, to byłby to wspomniany wyżej mało dynamiczny początek, proste zdania i język, którym posługiwała się bohaterka w scenach erotycznych, który naprawdę raził, na szczęście seksu było tu niewiele. Mankamenty ostatecznie nie przesłoniły mi tego, czego naprawdę szukałam w tej książce. W thrillerach psychologicznych takich jak ten, najczęściej szuka się odpowiedzi na dwa pytania: kto i dlaczego? O ile z tym pierwszym nie miałam zbyt dużego problemu, tak na drugie odpowiedzi trzeba było szukać do samego końca. Między innymi to spowodowało, że książka trzymała mnie w napięciu, i jak na ten gatunek przystało, finał był odpowiednio spektakularny. Debiut autorki pod tym względem nie zawodzi, a skoro główny składnik thrillera został dopracowany, na resztę można przymknąć oko. Moje przymknęło się samo.

Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Przekład: Maciej Muszalski