Nie zaiskrzyło. Przemysław Garczyński - Kelner [recenzja]

W Poznaniu zostaje zamordowany kibic Legii Warszawa, a na miejscu zbrodni widnieje napis: "Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie". W niedługim czasie zostają znalezione kolejne zwłoki. Czy w Poznaniu grasuje seryjny morderca? Którym tropem powinni podążyć śledczy - sportowym, związanym z literaturą czy tym kierującym ku obrzędom pogrzebowym wikingów? Poznańscy policjanci wraz z warszawskim partnerem nie będą mieli łatwego zadania.

Książka ciekawiła mnie od dłuższego czasu, w okolicach premiery było o niej całkiem głośno. Rozgłosowi na pewno sprzyjał fakt, że autorem Kelnera jest bloger - Przemysław Garczyński to 3telnik, którego pewnie spora część książkoholików w jakiś sposób kojarzy.  Ten tytuł to jego debiut literacki. 

Policja a policja w kryminale

Czy od kryminału można wymagać, by bezwzględnie odzwierciedlał pracę policjantów? Według mnie nie. Zwracam na to uwagę, ponieważ w posłowiu autor zaznaczył, że pisząc swoją książkę zapewne złamał trochę schematów pracy policji, i że w większości było to zamierzone. Tak jak nie uważam, żeby autor nie miał prawa budowania fabuły w sposób, jaki mu się podoba, tak jestem zdania, że czytelnikowi nie zawsze ten sposób musi przypaść do gustu. Chyba już wiecie, jak było w moim przypadku.

O tym, jak utrudnić sobie pracę.

Nie mogę zagłębiać się w szczegóły dotyczące pracy poznańskich policjantów z kart tej powieści, by nie zaspoilerować przypadkiem, w którą stronę podążało śledztwo, ale nie byłam co do ich sposobów na szukanie mordercy przekonana. Zdaję sobie sprawę, że w prawdziwym życiu rzadko kiedy bywa jak w kryminałach, a śledczy nie wpadają raz po raz genialnie  na właściwe tropy, ale w tym przypadku mieliśmy podobno do czynienia z bardzo głośną sprawą, w której było "trochę" niedopatrzeń. Zapewne były one potrzebne, by fabuła mogła pójść w obranym przez autora kierunku (zresztą bardzo ciekawym), ale mnie to nie przekonało. W ten sposób bohaterowie z Komendy Wojewódzkiej stali się dla mnie uosobieniem jakiejś dziwnej krótkowzroczności, nie podejmowali pewnych działań lub podejmowali je grubo poniewczasie, i tylko dlatego to śledztwo miało taki a nie inny przebieg. Morderca nie musiał się nawet wysilać, policjanci sami dali radę utrudnić sobie pracę.

Bohaterowie, dialogi i zainteresowanie śledztwem - trzy razy nie.

Choć fabuła kręci się wokół śledztwa, i to na nim skupiamy w większości uwagę, rzućmy okiem na bohaterów. Skoro nie zachwycili jako stróże prawa, to może chociaż ujęli mnie osobowością? Początek naszej znajomości był niezbyt korzystny, dobrą chwilę minęło, nim przypisałam nazwiska do funkcji i charakterów. Niestety, bohaterowie na pierwszych stronach mi się po prostu zlewali i może to jest powodem, dla którego żadna z postaci nie wywarła na mnie większego wrażenia. Co do dialogów -  w momentach, w których miały być zabawne, no cóż, mnie nie rozśmieszyły. Krótką bądź co bądź książkę czytałam przez trzy dni, co w moim przypadku oznacza, że język i styl autora nie podszedł mi, i nie ułatwiał lektury w żaden sposób. Choć śledztwo było wielowątkowe i mogłoby mnie zaangażować w szukanie mordercy, od pewnego momentu czytałam Kelnera tylko po to, by go dokończyć i móc napisać o nim opinię, w innym przypadku po prostu odłożyłabym książkę jeszcze przed połową. Kto był mordercą? Nie za bardzo mnie to ciekawiło, ale po dobrnięciu do końca doceniłam pomysł autora. Jest tylko jedno, za to duże  "ale" - do jego realizacji była potrzebna nieporadna praca policji, więc ostatecznie nie dał rady mnie do tej książki przekonać.

Podsumowując, nie wciągnęłam się w śledztwo, nie polubiłam policjantów, nie wypatrywałam mordercy, ani nawet nie czytało mi się tej książki lekko. Czy uważam zatem, że nie warto po Kelnera sięgnąć? Bardziej skłaniałabym się ku stwierdzeniu, że nie było między mną a książką żadnej chemii - tak bywa, czasem po prostu nie zaiskrzy i nie ma w tym niczyjej winy.  Czy z Wami będzie tak samo, musicie sprawdzić we własnym zakresie.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Novae Res.