Jak zmienić stan cywilny? Olga Rudnicka - Były sobie świnki trzy [recenzja]

Jolka, Kama i Martusia to tak zwane "żony swoich mężów". Bogaci partnerzy utrzymują swoje drugie połówki nie tylko materialnie ale i... w ryzach. Kobiety nie czują się komfortowo w swoich małżeństwach, przymykają oko na różne wyrządzane im świństwa, a to wszystko za sprawą podpisanej kiedyś, cholernej intercyzy. Gdyby tak był sposób na to, żeby pozbyć się męża i zachować jego pieniądze... Już wiecie, na jaki pomysł wpadły nasze bohaterki? 

Szukanie prawdopodobieństwa zdarzeń w komedii kryminalnej według mnie samo w sobie mogłoby być materiałem na taką książkę - w tym przypadku absurdalność i namnożenie różnych ekstremalnych sytuacji i schematycznych, przerysowanych postaci może zadziałać na korzyść książki. Może, pod warunkiem, że wszystko zostanie zgrabnie połączone, podlane humorem i przyprawione kilkoma utrzymującymi zainteresowanie zwrotami akcji. Czy Olga Rudnicka właśnie coś takiego przygotowała? Ja uważam, że tak. 

Zacznijmy od naszych bohaterek. Zaniedbana Jolka o pięknych oczach spaniela to ta najbardziej ogarnięta i sympatyczna z marzących o wdowieństwie pań. Klasyczna Matka Polka po czterdziestkę, z kilkoma nadprogramowymi kilogramami jest główną postacią w tej historii. Następna jest Kama, czyli wyszczekana wredota, zgrabna, ładna ale z pewnością nie powabna, bo ten przymiotnik zarezerwowany jest dla Martusi, ślicznej blondynki, która używa swoich dwóch szarych komórek nader oszczędnie (ale miewa swoje przebłyski). Jak widać, to trio jakich w literaturze nie brakuje, wyróżnia je za to niewątpliwie pomysł na życie, czyli plan pozbycia się mężów, wszystkich trzech i to w możliwie najkrótszym czasie. Kiedy przyjaciółki już ustaliły kolejność zgonów i zaczęły brać się za praktyczną stronę przedsięwzięcia, wszystkie założenia rzecz jasna trafił szlag, a na scenę wkroczył komisarz Kalinka. 

Ta książka dialogami stoi - z całą pewnością Olga Rudnicka nie cierpi na syndrom "Nad Niemnem" i oszczędza czytelnikowi przydługich opisów, pozwalając za to swoim bohaterkom trajkotać prawie przez cały czas. Mnie to nie przeszkadzało ani trochę, a to z tego względu na to, że ich wymiany zdań były dobrze skonstruowane i po prostu pełne humoru. Akcja pędzi do przodu, niczego nie można przewidzieć, a pozorny chaos w fabule i realny w planach bohaterek nie pozwala się w trakcie lektury nudzić nawet przez chwilę. Trzy kobiety, chociaż ich mężowie nie są uosobieniem cnót, ciężko nazwać bohaterkami pozytywnymi, ich pobudki są na to zbyt niskie, nie przeszkadzało mi to jednak w lekturze. Mimo schematyczności zostały zbudowane całkiem wiarygodnie, do tego stopnia, że w trakcie czytania potrafiłam je sobie bez problemu wyobrazić. Najbardziej śmieszyła mnie postać biednego komisarza, który plątał się po tym drugim planie ze swoim "policyjnym przeczuciem" i plątał, aż... Tego nie zdradzę, ale napiszę, że przez Kalinkę dostałam niekontrolowanego napadu śmiechu. Śmiesznych sytuacji w całej książce nie brakowało, ale finał przeszedł moje oczekiwania - mimo że wszystko zmierzało w stronę przewidywalnego od pewnego momentu końca, autorce udało się jeszcze zamieszać i udekorować ten nieprawdopodobny scenariusz piękną  komediową wisienką.

Czy Były sobie świnki trzy są na tle dorobku autorki wtórne czy też nie, nie mnie oceniać, jednak pojawiają się takie głosy wśród czytelników mających na swoim koncie przeczytanych kilka jej książek. Z mojej strony mogę tylko napisać, że jako "nieprzejedzona" tym schematem bawiłam się przy lekturze świetnie i wciąż mam ochotę na więcej. Olga Rudnicka wyostrzyła mój czytelniczy apetyt na swoje książki, więc kiedyś na pewno sięgnę po kolejną pozycję z jej dorobku.

A Wy? Lubicie komedie kryminalne? Ile książek autorki przeczytaliście? Co o nich sądzicie?