Oskar Salwa - Wernisaż [recenzja]

Marta obraca się w świecie sztuki zarówno zawodowo jak i prywatnie - pracuje w modnej galerii Arte Nuevo w Warszawie, a jej partnerem jest utalentowany, ale niedoceniany malarz Filip. Dotychczas to właśnie mężczyzna i jego twórcze zmienne nastroje nadawały kolorytu życiu Marty, ale i w galerii zapowiada się właśnie emocjonujący okres. Wernisaż wieńczący sezon ma być wyjątkowym wydarzeniem za sprawą tajemniczego Paco. Jakie sekrety skrywa ten mężczyzna? Czy ich poznanie naprawdę leży w interesie Marty? Gdzie w tym wszystkim jest miejsce Filipa?

Chciałam przeczytać coś lekkiego, niezobowiązującego, mającego swój własny klimat. Mam dość intensywny okres w życiu prywatnym więc szukam lektur, które nie wymagają ode mnie zbyt wiele wysiłku. Wernisaż zapowiadał się właśnie na tego typu historię - ciekawy opis, artystyczna otoczka i Marta, u której według blurbu zapowiadała się całkowita zmiana w życiu. A co z tego wyszło?

Przewidywania

Nie byłam zachwycona pierwszą połową lektury, ale miałam nadzieję, że te kilka pozaczynanych wątków w dalszej części rozwinie się w jakąś bardziej rozbudowaną całość. Niestety, historia jest do bólu przewidywalna. Nie oczekuję od obyczajówki zbyt zawiłej fabuły, naprawdę rozumiem, że to nie zagadka jest w tej historii najważniejsza, ale jeśli już przed połową książki wiem jak ona się skończy, to doprawdy chyba nawet jak na obyczaj jest to ciut za wcześnie. Żeby tylko to stanowiło problem...

Kogo tu mamy?

Przejdźmy do bohaterów. Nie lubisz, kiedy jest zbyt wiele postaci, a Ty gubisz się w ich wzajemnych relacjach? Wernisaż oferuje Ci co prawda kilka imion z przypisanymi do nich jakimiś cechami charakteru, ale bez obaw, połapiesz się kto jest kim. Mamy Martę zalatującą trochę merysujką: tak piękna, że ogląda się za nią nawet homoseksualna koleżanka, tak cudowna, że nachwalić się jej nie mogą dosłownie wszyscy znajomi i nieznajomi. Jest Filip "artysta", czyli po prostu egocentryk i bufon, jest i Paco, nasz człowiek zagadka, który w zasadzie jest całkowitym przeciwieństwem tajemniczego mężczyzny. Pojawia się też trochę bohaterów drugo i trzecioplanowych, nie ma za to nikogo z charyzmą, poczuciem humoru, osobowością choć trochę bardziej złożoną, o kim chciałoby się czytać. Przynajmniej ja nikogo takiego nie znalazłam.

I jeszcze to...

Co do stylu, w jakim napisana jest ta książka... Według mnie można go zobrazować tak: Tekst pisany w ten sposób. Kilka zdań pod rząd. Aż proszą się o przecinek. Albo o spójnik. Wręcz błagają. No dobra, teraz jest nieco dłuższe zdanie, zaszalejmy, dajmy nawet trzy przecinki. I tak dalej. Mnie się takie teksty czyta po prostu źle. Nie twierdzę, że tak jest cały czas, ale podobnych fragmentów jest za dużo, by nie rzucały się w oczy. Oddając sprawiedliwość, mimo wszystko lektura poszła mi szybko i sprawnie, choć podejrzewam o to jej nieskomplikowaną fabułę i dość pokaźną czcionkę. Wyłapałam też kilka nie do końca realistycznych rozwiązań fabularnych, jak choćby gra w tenisa z kontuzjowanym barkiem. Nawet zakładając, że rakietę trzyma się w drugiej ręce, to się po prostu nie klei tym bardziej, że o tej kontuzji wzmianki pojawiają się jeszcze po tym nieszczęsnym turnieju. O innych podobnych kwiatkach nawet nie będę pisać.

Chcę coś poczuć

Emocje, to właśnie ich szukam w literaturze kobiecej. Chcę czuć smutek bohaterki, przeżywać jej rozterki, wahania i niepokoje. Chcę się złościć na tych głupich mężczyzn, zauroczyć tymi wartymi uwagi, zamyślić nad losem zakręconej staruszki, polubić dobrą koleżankę i wkurzyć się na głupią, złą szefową. W Wernisażu były okazje, by te emocje poczuć, nie stały się jednak moim udziałem. Podobnie z artystycznym klimatem galerii, o gorączce przygotowań do wernisażu nie wspomnę - tego w tej książce nie odnalazłam. Jedynie wątek mieszkania pod jednym dachem z artystą podobnym do Filipa był w miarę przekonujący. Pojawiające się zwroty fabularne aż prosiły, by się przy nich dłużej zatrzymać, dać im wybrzmieć, zainteresować czytelnika. Gdyby nad nimi popracować, książka mogłaby się obronić. Tak samo rzecz ma się z zakończeniem całej historii. Mimo że nie było dla mnie zaskoczeniem, zostało przedstawione tak nagle, bez wystarczającego umotywowania, że zostawiło mnie skonsternowaną.

Jest negatywnie, jest krytycznie, ale nie zamierzam ukrywać, że się po prostu rozczarowałam. Nawet podchodząc z niewygórowanymi oczekiwaniami nie dostałam tego, czego można się było spodziewać po opisie. Szkoda, bo historia miała swój potencjał. Może na blogu tego nie widać, ale przez moje ręce przeszły naprawdę setki książek z tego gatunku, lepszych i gorszych. Wernisaż na ich tle wyróżnia się jedynie piękną oprawą.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Lira.