Katarzyna Berenika Miszczuk - Ja, diablica [recenzja]

To chyba dopiero drugie fantasy na blogu, o ile mnie pamięć nie myli. Dzięki uprzejmości koleżanki (Ula pozdrawiam!;)) mam w domu całą diabelsko-anielską trylogię, a za sobą jej pierwszą część. Czy Ja, diablica zrobiła na mnie wrażenie?

Wiktoria ma dwadzieścia lat, a raczej miała, bo właśnie została zamordowana i trafiła do piekła. Nie dość, że na dzień dobry wita ją wypisz wymaluj urząd skarbowy i wypełnianie druków, to jeszcze okazuje się, że dziewczyna z miejsca dostaje świetną posadę - będzie diablicą. Praca całkiem lekka, polega jedynie na targowaniu się z aniołami o dusze zmarłych. Jej opiekunem w pełnieniu obowiązków będzie piekielnie przystojny diabeł Beleth. Wygląda na to, że piekło to świetne miejsce ciągłej zabawy, ale Wiktoria tęskni za ziemskim życiem i za chłopakiem, któremu nie zdążyła wyznać uczuć. Do tego orientuje się, że z jej śmiercią było coś nie w porządku, a nowi znajomi mają przed nią tajemnice. Czy któryś z nich ma coś wspólnego z jej przedwczesną, podejrzaną śmiercią? Komu może ufać?

Zacznę od tego, że tytułowa diablica była po prostu okropna. Dziewczyna była mdła, oczywiście nieświadoma własnych wdzięków, "zakochana" w Piotrusiu i jednocześnie mówiąca na Beletha "mój przystojny diabeł". Cała ta trójka była siebie warta - dziewczyna w imię miłości uszczęśliwiająca swoją martwą osobą pozostającego na ziemi chłopaka (podręcznikowy przykład ciepłych kluchów), oraz odwieczny diabeł Beleth mylący miłość z pożądaniem. O ile dwudziestolatce jestem w stanie takie niedojrzałe podejście do uczuć wybaczyć, o tyle diabłu istniejącemu przecież od zawsze już nie. Główni bohaterowie i ich perypetie byli irytujący do tego stopnia, że cała reszta musiała być wybitnie dobra, żeby utrzymać mnie przy lekturze.

Od razu powiem, że rzeczywiście dobra była. Świat wykreowany przez autorkę bardzo ale to bardzo przypadł mi do gustu. Taka wizja życia pozagrobowego, w której to człowiek decyduje gdzie się uda na wieczność jest całkiem kusząca, nie sądzicie? Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w zasadzie każda opcja jest wygrana. Przedsionek piekieł stylizowany na urząd też przemówił mi do wyobraźni (kto był w skarbówce ten wie, o czym mówię). Mimo pewnych nieścisłości (skoro nie ma ciała to jak krwawiła, całowała się?) do świata piekieł, nieba i ich mieszkańców nie mam większych zastrzeżeń. Tym bardziej, że wszystko opisane zostało lekko, z dużą dawką przemawiającego do mnie humoru. Bawiłam się przy lekturze świetnie również ze względu na postaci drugoplanowe.

Nie wiem, kto podobał mi się bardziej: czy to trochę szalona Kleopatra, która potrafiła skusić na piekło nawet papieża, czy Śmierć, zachwycająca (zachwycające?) się kataklizmami we Włoszech. Wiem za to, kto był moim absolutnym faworytem tej książki, kto nadawał jej całego smaczku i bez kogo nie wyobrażam sobie już tego piekła - tak, to Azazel. Knujący niczym Pinky i Mózg i marzący o przejęciu kontroli nad światem, obojętnie którym. To jego "gdybym to ja był Szatanem..." za każdym razem wywoływało we mnie uśmiech a jego intrygi i pomysły na urzeczywistnienie swoich ambitnych planów to po prostu gwarantowana katastrofa. Po prostu strasznie fajny czarny charakterek.

Na pewno przeczytam niedługo drugą część i mam cichą nadzieję, że zamiast Wiktorii narratorem będzie Azazel. Pewnie płonną, ale nie wyprowadzajcie mnie z tego błędu, każdemu wolno pomarzyć:)