Co przeczytałam

Sonia musiała uciekać natychmiast. Nie miała planu, nie była na to przygotowana. Na szczęście w pociągu natknęła się na miłą, dystyngowaną panią. Starsza kobieta instynktownie wyczuła, jak bardzo dziewczyna potrzebuje pomocy i zaoferowała ją. Wspaniale, że trafiają się jeszcze tacy dobrzy, bezinteresowni ludzie - pomyślimy. Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia chciałby trafić na kogoś takiego jak Malwina, kogoś, kto pomoże, zaopiekuje się, czerpiąc ze swojego doświadczenia podpowie nam odpowiedni kierunek... Sonia miała w takim razie dużo szczęścia, prawda? Jest tylko jeden problem. Nie wszystko jest takim, jakim się na pierwszy rzut oka wydaje. Na Dwa oblicza czekałam z pewną dozą niepewności. Gdzieś w sieci pojawiały się głosy, że książka jest gatunkowym mixem - thriller, kryminał, psychologiczna, zahacza nawet o elementy grozy, a ja te trzy pierwsze gatunki bardzo lubię, temu ostatniemu staram się jednak nie wchodzić w drogę. Akcja rozgrywa się głównie w zrujnowany

Słowem wstępu: Książę to traktat zadedykowany Wawrzyńcowi II Medyceuszowi jako próba wkupienia się w łaski jego rodu. W zamyśle miał pomóc księciu w zjednoczeniu rozbitych ówcześnie Włoch. Jak dojść do władzy? Wbrew pozorom nie jest to wcale takie trudne. A jak się przy tej władzy utrzymać? No właśnie... Tu z pomocą przychodzi Niccolo Machiavelli. Mogłabym w tym miejscu napisać, co autor radził władcy chociażby w zakresie podbojów różnych księstw, wojska, traktowaniu pochlebców czy doradców, ale recenzowanie Księcia w ten sposób mija się według mnie z celem. Bardziej niż poszczególne rozdziały i ich temat interesujący jest ogólny wydźwięk tego ponadczasowego dzieła. Wszelako kto mniej polega na szczęściu, dłużej włada państwem. Zamiast napisać dla Wawrzyńca poradnik "jak rządziłoby się w idealnym świecie", autor wolał wyłożyć sprawę jasno - tak jasno, że jego myśl bulwersuje co poniektórych nawet dziś, 500 lat po napisaniu Księcia . Chcielibyśmy świata, w którym

Wyobraźcie sobie zasypany śniegiem tatrzański krajobraz tuż przed świętami Bożego Narodzenia - właśnie taki widok mają przed oczami goście przytulnego Pensjonatu pod Świerkiem, do którego wysłali swoich bohaterów autorzy tego zbioru opowiadań. Na jego kartach zapisano czternaście różnych historii, które łączy pensjonat i prowadzące go rodzeństwo, Ewa i Gabriel, ale ich wspólnym mianownikiem jest również coś znacznie ważniejszego. Każde z nich na swój sposób oddaje niezwykły klimat ostatnich dni grudnia. Jeśli chodzi o opowiadania bywam raczej ostrożna, chyba że znam i lubię twórczość autora. W Pensjonacie pod Świerkiem swoich bohaterów ulokowali między innymi Magdalena Knedler, Adrian Bednarek i Daniel Koziarski, więc bez zastanowienia zgodziłam się na recenzowanie tej pozycji. Reszta autorów pozostawała dla mnie zagadką, więc można powiedzieć, że ich twórczość wzbudzała we mnie podwójną ciekawość. Skłamałabym twierdząc, że sama tematyka zbioru bardzo działała na moją wyobraźn

W 1849 roku Dostojewski za przynależność do Koła Pietraszewskiego został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, niemal w ostatniej chwili car zamienił ją na więzienie połączone z ciężkimi robotami. Pisarz przebywał na katordze cztery lata, a swoje wspomnienia włożył w usta szlachcica skazanego na 10 lat ciężkich robót za zabójstwo żony, głównego bohatera powieści (sam Dostojewski był więźniem politycznym). Czego można się spodziewać sięgając po książkę mówiącą o pobycie na katordze? Męki, głodu, zimna, brudu i walki o przetrwanie? U Dostojewskiego o karach cielesnych jest niewiele, poza karaluchami w kapuśniaku o głodzie też nie przeczytamy za dużo, o syberyjskiej zimie również, o wszach gryzących niemiłosiernie wspomina autor ze dwa razy, a walka o przetrwanie dotyczy tu bardziej sfery psychicznej aniżeli fizycznej. Długo zastanawiałam się, dlaczego właśnie w ten sposób autor przedstawia katorgę? Czy to z powodów politycznych? Może jako więzień mający w ostrogu pieniądze

Rok 2009 W wypadku samochodowym ginie kierowca BMW i wszyscy pasażerowie. Rok 2016 Borys, Natalia i Adam po zdanym egzaminie wybierają się na wspólny wyjazd. Wyprawa kończy się tragicznie. Błażej jest gwiazdą disco polo. Pewna dziennikarka postanawia napisać o nim i o jego zespole artykuł. Kobieta z góry wie, w jakim świetle przedstawi Supermensów. Maja podczas wyjazdu na Opener będzie miała okazję przemyśleć ważne sprawy w towarzystwie nowo poznanego mężczyzny.  Adrian jest korepetytorem, którego jedna z uczennic oskarża o przemoc seksualną. Co łączy te historie? Nie wiem jak Wy, ale ja po przeczytaniu opisu książki poczułam się trochę zdezorientowana. Wydawało mi się, że tyle różnych wątków nijak nie może składać się w jakąś powiązaną ze sobą całość. Po książki Daniela Koziarskiego sięgam już jednak z automatu, więc zaufałam autorowi - przyjęłam, że wie, co robi i zaczęłam lekturę.  Nie obawiałam się jakiegokolwiek zawodu czytelniczego ale to, co odnal