Dawn Barker - Pęknięte odbicie

Autor: Dawn Barker
Tytuł: Pęknięte odbicie
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2015
Ilość stron: 504

Kilka razy spotkałam się z pozytywnymi opiniami na temat serii kobiety to czytają. Czułam, że mogą to być książki, które silnie do mnie przemówią. Przygodę z tą serią rozpoczęłam od Pękniętego odbicia. Już teraz mogę powiedzieć, że z całą pewnością sięgnę po każdą książkę z tym znaczkiem, jaką tylko będę miała okazję dostać.
 
Tony i Anna wreszcie zostają rodzicami. Bardzo tego pragnęli i oto nadszedł czas, kiedy maleństwo pojawiło się w ich domu. Teraz wszystko będzie tak, jak to sobie zaplanowali. Niestety szybko okazuje się, że życie z noworodkiem w domu w niczym nie przypomina tego z reklamy pampersów. Tony ma świadomość, że z żoną dzieje się coś niedobrego. Ale przecież każda świeżo upieczona matka jest przemęczona prawda? Wychodzi więc rano do pracy. Jego matka wkrótce dzwoni z informacją, że Anny i 6 tygodniowego Jacka nie ma w domu. Mężczyzna czuje, że stało się coś niedobrego.

Małżeństwo z klasy średniej wyczekujące swojego pierwszego dziecka, zgodne, kochające się, otoczone dalszą rodziną gotową do pomocy. Wydawałoby się, że pojawienie się dziecka powinno być początkiem wspaniałego etapu ich życia, pewnego rodzaju spełnieniem marzeń. Któż jeśli nie taka rodzina poradzi sobie z obowiązkami młodych rodziców? Ta historia pokazuje jak niewiele trzeba, by zbagatelizowane sygnały doprowadziły do tragedii.

Akcja powieści toczy się dwutorowo. Poznajemy wydarzenia od dnia zniknięcia Anny i Jacka oraz cofamy się do przeszłości, dzięki czemu mamy szansę jeszcze lepiej zagłębić się w proces popadania przez matkę w depresje poporodową. Poznajemy bliżej punkty widzenia trzech głównych osób - oprócz rodziców Jacka autorka postanowiła przybliżyć nam postać teściowej Anny, która miała tego feralnego dnia przyjść pomóc synowej, ale nie zdążyła.

Przy czytaniu tej książki nie da się nie płakać. Autorka po mistrzowsku wprowadza nas w świat myśli bohaterów, ich poczucia winy, zrzucania odpowiedzialności na innych - po prostu życia w obliczu niezrozumiałej tragedii. Jak do tego doszło? Kto zawinił? Czy żona, która nie chciała prosić o pomoc? Czy mąż, który bagatelizował problem i nie chciał zobaczyć, że zostawia Annę bez wsparcia? Dalsza rodzina która mogła widzieć, że nie wszystko jest w porządku? Wszyscy? Nikt? Nie znajdziecie tu jednoznacznej odpowiedzi, czytelnik musi sam wyrobić sobie zdanie na ten temat.

Co istotne książka nie ogranicza się tylko do samego faktu depresji poporodowej i jej skutku. Możemy poznać dalsze, jakże trudne losy bohaterów. Proces zdrowienia Anny był bardzo długi i trudny. Bardzo poruszyły mnie późniejsze relacje między bohaterami. Dla matki miałam dużo zrozumienia, jednak przy próbie postawienia się w sytuacji męża i teściowej nie potrafiłam odpowiedzieć sobie na pytanie, czy ich zachowanie jest usprawiedliwione. Mnie wydało się się nieco egoistyczne. Nie potrafili do końca przyjąć współodpowiedzialności za to, co się stało.

Lektura przejmująca, która wciąga czytelnika od pierwszych stron. Masa emocji, która towarzyszy czytaniu sprawia, że tej historii nie zapomina się szybko. Najlepsza jak dotąd czytana przeze mnie książka o tym, jak podstępna może być depresja poporodowa. Warto przeczytać ku przestrodze, zarówno dla przyszłych mam jak i ojców.