Magdalena Knedler - Winda [recenzja]

Dziesięciopiętrowy blok we Wrocławiu to dom dla różnych ludzi. Gospodyni domowa, skrzypek, psycholożka, dżentelmen ze Lwowa, niedoszła zakonnica - to tylko niektórzy z jego mieszkańców. Wiele ich różni, ale łączy między innymi tytułowa winda - w niej spotykają się, rozmyślają, krzyżują swoje drogi. Dokąd ich zawiezie?

"...każdy człowiek to mieszanina myśli, emocji, wspomnień i doświadczeń, upodobań i lęków, słabości również."

Dzień dobry sąsiedzie

Wszyscy wiemy jak to bywa w blokach. Przypadkowi ludzie, znamy się z widzenia, może nawet jakieś dzień dobry czy ładna dziś pogoda z tym z trzeciego piętra zdarza nam się wymienić. Rzadko się widujemy, ale coś tam wiemy o tej kobiecie zza ściany - to prawda, że odeszła od męża? A ta z parteru, taka trochę dziwna, czy aby jej się nie pogorszyło? Prawda jest taka, że możemy obracać się z sąsiadami w całkiem innych światach, mieć absolutnie odmienne doświadczenia życiowe, ale da się znaleźć między nami jakieś punkty styczne łączące nas wszystkich w szczególny sposób, w każdym razie na pewno potrafi je znaleźć autorka.  W jej windzie bohaterowie zostają sam na sam ze swoimi myślami, stykają się ze sobą i pozornie nic nie wskazuje na to, byśmy mogli powiązać na przykład Żyda z Japonką a jednak, winda jest świadkiem nie takich spotkań. Magdalena Knedler zasiedliła swój książkowy blok ludźmi takimi jak my. Z różną historią, niejedną tęsknotą w sercu, czasem zranionych, czasem akurat zakochanych. Wielu z nas znajdzie wśród bohaterów kogoś szczególnie sobie bliskiego.

Winda

Każdy kolejny rozdział dotyczył innego piętra i innego mieszkańca wrocławskiego bloku. Na uwagę zasługuje wyjątkowe zgłębienie psychiki bardzo zróżnicowanych charakterologicznie postaci. Mamy mężczyzn i kobiety, doktorów i mówiących gwarą mieszkańców zapomnianej przez Boga wioski, szowinistę i feministkę - wszyscy zostali przedstawieni wiarygodnie, z dbałością o szczegóły. Poznajemy nie tylko ich myśli, historię, niespełnione marzenia czy plany na przyszłość. Z ich perspektywy dowiadujemy się także o dalszych losach innych, poznanych wcześniej bohaterów. Zabieg sam w sobie bardzo ciekawy, ale też pozostawiający pewien niedosyt. Każda z historii przedstawionych w rozdziałach była interesująca i szczerze mówiąc każdą widziałabym jako temat na oddzielną, pełną powieść. Pobawię się  trochę w marudę i powiem, że nie wystarczają mi te informacje, jakie na temat ich dalszych losów uzyskiwałam od osób trzecich. Chciałabym więcej, dużo więcej.

 Szczególne uczucia

Moja zachłanność wynika z tego, że jestem po prostu zakochana w stylu pisania pani Knedler. Sposób, w jaki tworzy swoje postaci, język, przekazywane emocje - odbieram to wyjątkowo silnie od pierwszej do ostatniej strony, czytanie jej książek jest dla mnie czystą przyjemnością. To już trzecia  na moim koncie i po raz kolejny lekturze towarzyszyły szczególne uczucia. Na pewno znacie ten stan przy czytaniu - emocje  nie do opisania, niekoniecznie intensywne, ale chwytające w pewien sposób za coś w środku.  Ma się wtedy świadomość, że książka ma w sobie jakiś specyficzny czar, który porusza, trafia do nas i historia zostaje z nami na dłużej.  W "Windzie" nie skupiamy się na pojedynczym ludzkim dramacie, i mogłoby to spowodować trudność w przejęciu się losem mieszkańców bloku. Mogłoby, ale tak się nie dzieje, gdyż suma tych historii uderza w nas swoją wymową. Na zakończenie dodam, że nie jest łatwo zaangażować mi się w obyczajówkę, w której nie ma jakiejś wybitnie płaczogennej tragedii. W historie ludzi z "Windy" wsiąkłam już od pierwszej strony.

Egzemplarz zajmie wyróżnione miejsce w mojej biblioteczce, a ja już wiem, że niedługo dołączy do niego kolejna książka spod pióra autorki. Kupuję w ciemno.