Jędrzej Pasierski - Dom bez klamek

Brzydki, szary grudzień i zniszczony, przeznaczony do likwidacji oddział psychiatryczny - brzmi wystarczająco klimatycznie? Jeśli nie, to dołóżmy do tego denata z rozprutym brzuchem i krąg podejrzanych, który wbrew pozorom wcale nie jest taki wąski, nieprzyjaznego ordynatora i znikającą w niewyjaśnionych okolicznościach pielęgniarkę. A, nie zapominajmy o niezdrowym zainteresowaniu mediów, naciskach z góry na jak najszybsze wyniki i coraz bardziej skomplikowanym śledztwie. O takim szczególe, jak sypiące się życie osobiste pani podkomisarz próbującej znaleźć mordercę nie wspomnę. Jędrzej Pasierski stworzył nastrój dla rasowego kryminału - czy w pełni go wykorzystał? 

Mówiąc szczerze, podchodziłam do tego tytułu z dużą ostrożnością. Odnosiłam wrażenie, że lektura może obfitować w makabryczne sceny - morderstwo na oddziale psychiatrycznym na taki właśnie klimat mi wyglądało. Bardziej stereotypowo myśleć pewnie byłoby ciężko, ale Dom bez klamek to debiut autora, więc mogłam się spodziewać właściwie wszystkiego. Ostatecznie zdecydowałam się na lekturę ze względu na wydawnictwo, Czarne to jednak Czarne, a i gatunkowo miał to być jednak kryminał, nie horror.

Zacznę od tego, że od samego początku lektury czułam się traktowana poważnie. Co mam na myśli? Pani podkomisarz od wejścia na oddział zaczęła pracę, która jak dla mnie wyglądała na bardzo realistyczną. Błędy, które w trakcie śledztwa popełniła, robiły wrażenie takich, jakie rzeczywiście mogłyby zdarzyć się w prawdziwej policyjnej robocie. Nic tu nie było zrobione na siłę, przekombinowane, nic nie raziło w oczy jakimkolwiek naciąganiem, byle tylko zakręcić trochę w fabule.  Ta sama z siebie była odpowiednio zawikłana, a jednocześnie przy finałowej scenie wszystko logicznie z siebie wynikało. Takie podejście do tworzenia fabuły mi się podoba, takie traktowanie czytelnika doceniam. 

Post udostępniony przez Dorota Ka (@co.przeczytalam) Cze 18, 2018 o 9:52 PDT

Warstwa obyczajowa dotycząca życia prywatnego Warwiłow była odpowiednio rozbudowana, nie przesłaniała jednak głównego wątku. Podkomisarz to postać, do której być może jakoś wybitnie się nie przywiążemy, ale będziemy jej kibicować. Jej życie osobiste, jak przystało na ten gatunek rzecz jasna było w opłakanym stanie, ale tym stanem autor potrafił zaciekawić czytelnika. W ostatecznym rozrachunku po kontynuację serii można sięgnąć wyłącznie ze względu na dalsze losy Niny, a to według mnie kolejny duży plus. Jedyne, do czego można się przyczepić to fakt, że Warwiłow była piękna. I nie, nie jestem zazdrosna, dlatego że wszyscy płci przeciwnej w książce musieli ten podniosły fakt zauważać niemal na każdym kroku. Przeszkadzało mi to dlatego, że w pewnym momencie zrobiło się ciut powtarzalnie. Na całe szczęście Nina nie była przy tym próżna, bo tego mogłabym jej nie wybaczyć:)

Pozostali bohaterowie nie robili za dekoracje, których zadaniem byłoby stanowić tło dla policjantki. Podobał mi się fakt, że ich wzajemne relacje nie ograniczały się tylko do wymiany informacji dotyczących śledztwa. Wszelkie konflikty, uszczypliwości czy nawet ich stosunek do kobiety na tym określonym stanowisku, jakie zajmowała główna bohaterka, dawały powieści kolejne, solidne punkty podparcia dla wielowarstwowej fabuły. W ostatecznym kształcie wyszła z tego niczego sobie konstrukcja.

Podsumowując, Dom bez klamek to początek serii, na którą zdecydowanie powinni zwrócić uwagę wszyscy miłośnicy kryminałów. Gdybym miała opisać go jednym słowem, byłoby to "porządny". O ilu książkach z tego gatunku ostatnimi czasy można tak powiedzieć?