Agnieszka Janiszewska - Pamiętam [recenzja]
Poszukiwanie swoich korzeni to wdzięczny temat na powieść obyczajową, a w przypadku Pamiętam został on bez wątpienia wykorzystany do stworzenia niecodziennej fabuły. Wzbogacona o przed i powojenną rzeczywistość historia Agnieszki Janiszewskiej ma jeszcze jeden niezaprzeczalny atut - skomplikowane relacje rodzinne, które wraz z Izabellą musimy dopiero poznać, a potem spróbować zrozumieć. Jedno jest pewne od samego początku - nie będzie to dla nikogo ani łatwe, ani przyjemne. Czy zatem w ogóle warto?
Czy warto rozgrzebywać stare sprawy, skoro sami zainteresowani zdają się zadowoleni z obecnego stanu rzeczy, a tematy, których się nie porusza łatwo pominąć, rozmawiając o tym, co tu i teraz? Jaki sens ma konfrontowanie się z własnymi przewinami, ale i ze złem wyrządzonym nam przez innych? Na co komu wiedza o sprawach sprzed kilkudziesięciu lat, co dziś zmienia prawda, skoro krzywda została już wyrządzona? Przecież codzienność w tamtych czasach sama w sobie nie nastrajała do grzebania w przeszłości, nieważne, jaka by ona nie była. Pewnie można było po prostu żyć dalej, gdyby nie to jedno słowo - pamiętam.
To wspomnienia nie dają tu nikomu spokoju, a wypracowany w tej rodzinie pakt o nieporuszaniu pewnych tematów sprawdzał się przez długi czas, ale czy czasem nie tylko pozornie? Milczenie jednak nie zawsze jest złotem, o czym na własnej skórze przekonali się bohaterowie. Przy ich kreacji autorka niewątpliwie postawiła na kontrasty, które przy okazji ukazują nam, jak trudno nieraz funkcjonować w rodzinie - Hortensja to nie pierwsza matka niepotrafiąca dogadać się z córką, Łukasz, podobnie jak wielu przed nim i po nim został odrzucony przez ojca i żył w cieniu brata, z którym nie mógł się równać. Izabella i Anna - prawie rówieśniczki, ale jakże różne są ich życia po obu stronach żelaznej kurtyny. Pamiętam na ich przykładzie przypomina, że przeszłości nie da się po prostu przemilczeć, ona żyje w każdej z tych postaci, podobnie jak w każdym z nas. Są krzywdy, których nie można zapomnieć, można je jedynie wybaczyć. Są tematy, które trzeba poruszyć, tajemnice, których ukrywanie kosztuje więcej niż można się spodziewać. Są wreszcie błędy, do których trzeba się przyznać, by przestały dręczyć, a pozwoliły wspominać to, co dobre. Przecież przeszłość to część teraźniejszości i przyszłości, a tą częścią jest właśnie jedno słowo - pamiętam.
Refleksyjna, piękna, trudna i nieoczywista - taka właśnie jest ta książka. Jeśli szukacie powieści obyczajowej, która Was porwie, urzeknie i nie da o sobie zapomnieć, to właśnie znaleźliście. Ja tę historię zapamiętam na pewno.
Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Novae Res.
Często siegam po trudne ksiazki. Tę również mam w planach.
OdpowiedzUsuńTakie fabuły bardzo lubię i po tę książkę zamierzam sięgnąć. Jestem pewna, że również mi się spodoba. Świetna recenzja.
OdpowiedzUsuńpozdrawiam, polecam-goodbook.blogspot.com
Ja również polecam tę książkę. Mam zamiar przeczytać inne dzieła autorki.
OdpowiedzUsuńWspaniale jak książka tak urzeka, zainteresowałam się tą książką. :)
OdpowiedzUsuńJestem bardzo ciekawa tej książki. Na pewno się z nią zapoznam. ;)
OdpowiedzUsuńSzkoda, że ta książka przeszła bez większego echa. Na pewno warto się nad nią zatrzymać, chociaż na chwilę.
OdpowiedzUsuńLubię obyczajówki, ta brzmi ciekawie, ale mój stosik ostatnio urósł do takich rozmiarów, że już nic nie dopisuję póki co na swoją listę :)
OdpowiedzUsuńChętnie przeczytałabym coś takiego, może kiedyś :) Problemy rodzinne wydają się bardzo ciekawie ujęte no i porównanie życia po obu stronach żelaznej kurtyny jest intrygujące.
OdpowiedzUsuńChętnie przeczytam.
OdpowiedzUsuńFaktycznie spodziewałam się typowej obyczajówki, a widzę, że czeka mnie u boku tej książki przyjemne zaskoczenie. Uwielbiam takie nieoczywiste publikacje. Narobiłaś mi chęci na ten tytuł.
OdpowiedzUsuńCoś mnie w niej intryguje, choć trochę zniechęca to, że jest trudna. Całkiem niedawno czytałam książkę, która też była trochę trudna i póki co, na święta chciałabym poświęcić czas na coś lżejszego, ale później - czemu nie? :)
OdpowiedzUsuńLubię takie historie około wojenne. Kupiłam książkę i wiele sobie po niej obiecuję :-) Miło mi gościć na twoim blogu :-)
OdpowiedzUsuńMam! I na początku Nowego Roku się zabiorę za tę powieść :) Uwielbiam takie historie, refleksyjne, klimatyczne i pełne tajemnic.
OdpowiedzUsuńChętnie bym przeczytała, ale w grudniu sięgam po same lekkie pozycje :)
OdpowiedzUsuńDzięki za recenzję. Książka brzmi interesująco, a ja też bardzo lubię sięgać po takie tytuły ze skomplikowanymi relacjami i tajeminicami przeszłości. Kolejna ciekawa książka spod skrzydeł Novae Res. To dobry rok dla nich i ich autorów.
OdpowiedzUsuńPodoba mi się koncepcja, sięgnę po nią... kiedyś :)
OdpowiedzUsuńPrzysłano mi tę powieść przez przypadek. Niestety, nie będę jej czytać, tylko wystawię na konkurs. Jakoś nie mam ochoty na tę historię.
OdpowiedzUsuńNie słyszałam wcześniej o tej książce, ale takie historie rodzinne z bolesnymi wspomnieniami w tle bywają niezwykle ciekawe, więc będę pamiętała o tym tytule, może kiedyś sięgnę. ;)
OdpowiedzUsuń