Katarzyna Berenika Miszczuk - Ja, anielica [recenzja]

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Tytuł: Ja, anielica
Wydawnictwo: W.A.B
Rok wydania: 2011
Liczba stron:384
Gatunek: fantasy
tom: II

Przyszła pora na to, żeby sięgnąć po kontynuację diabelsko-anielskiego cyklu o losach niezdecydowanej Wiktorii i jej wyboru między dżumą a cholerą, czyli diabłem Belethem a  śmiertelnikiem Piotrusiem. Tym razem miejscem akcji było niebo. Czy było tam rzeczywiście tak sielsko, jak by się mogło wydawać?

Wiktorii nie dane będzie w spokoju cieszyć się ziemskim życiem u boku chłopca, którego sobie wybrała. Diabły mają już nowy plan zdobycia upragnionej władzy, a do jego realizacji potrzebują jej niezwykłych umiejętności. Po raz kolejny wciągnięta w nie swoje rozgrywki dziewczyna będzie musiała stawić czoło nie tylko intrygom mieszkańców zaświatów, ale także problemom stwarzanym przez własne serce.

Powrót do świata wykreowanego przez panią Miszczuk był całkiem przyjemny. Z niemałą satysfakcją wróciłam do świata intryg knutych przez mojego Azazela, który ambicją mógłby obdzielić i piekło, i niebo. Jego plany i tym razem były pełne rozmachu i całkowicie pozbawione racjonalności, za co go lubię. Niestety, dość szybko zorientowałam się, że nie dane będzie mi cieszyć się jego osobą na kartach tej części. Prym wiodła Wiktoria i jej chłopiec Piotruś. Jak nietrudno się domyślić w tej części nie zapałałam do nich sympatią, a moje negatywne uczucia co do tych miłosnych pierdoletów (wybaczcie) tylko się pogłębiły. Co oni w sobie widzieli, Bóg raczy wiedzieć. Piotruś - niech sam sposób w jaki go tu przedstawiam da obraz tego, za kogo on w tej książce robi. Nic się nie zmieniło, jak był ciapcią bez charakteru, tak dalej jest. Wiktoria wciąż cierpi na jakieś rozdwojenie jaźni czy charakteru i jej stosunek do Beletha to klasyczne chciałabym, a boje się. Niby wie, że nie może mu ufać ale nic z tej wiedzy nie wynika. Jedynie przystojny diabeł (serio trzeba go tak przedstawiać co drugie zdanie?) w tej części jest bardziej diaboliczny i mnie nie irytował, może dlatego, że było go po prostu nieco mniej.

Świat wykreowany przez autorkę po raz kolejny kupił mnie w całości - dla tej zabawnej wersji nieba przeczytałam tę historię nawet z takimi bohaterami. Najbardziej w tej części podobało mi się to wszechobecne krętactwo. Każdy z każdym i na każdym robił jakiś przekręt, przez co akcja była nieprzewidywalna. Chociaż humoru było nieco mniej niż w diablicy, to w dalszym ciągu styl był lekki, przyjemny, dzięki czemu strony ubywały szybko. Lektura nie wymaga niczego od czytelnika, dostarcza rozrywki i nie trzeba się przy niej skupiać, więc jako przerywnik sprawdza się w stu procentach.

Była w piekle i w niebie, ciekawe gdzie teraz pójdzie rozrabiać? I czy jej wybór partnera jest ostateczny? Ja bym wybrała Śmierć, gdyby tylko była mężczyzną. Mimo mojej miłości do Azazela bałabym się tej cholernej Kleopatry:D