Katarzyna Bonda - Tylko martwi nie kłamią

Tytuł: Tylko martwi nie kłamią
Autor: Katarzyna Bonda
Wydawnictwo: Muza
Rok wydania: 2015 (wydanie II)
Ilość stron: 603

Czekała na mnie w najdalszym, najciemniejszym kącie biblioteki, cudem niewypożyczona. Wreszcie miałam okazję poznać twórczość Katarzyny Bondy, o której do tej pory tylko czytałam na blogach. Mimowolnie nastawiłam się na coś wybitnego, a jak było? 

Śmieciowy baron został zamordowany w mieszkaniu jego terapeutki. Kto go zabił? Dlaczego właśnie tam? Sprawą zajmuje się podinspektor Szerszeń wraz z profilerem Hubertem Meyerem i panią prokurator Rudy. Denat był tak sympatycznym człowiekiem za życia, że ciężko znaleźć kogoś kto nie chciał by go wysłać na tamten świat. Czy tropy prowadzące do zabójstwa z przeszłości pomogą wyjaśnić zabójstwo Shmidta?

 Pomysł na fabułę był fajny. Zabójstwo w domu pani seksuolog jednego z jej pacjentów na dzień dobry zaciemniało obraz i dawało kilka możliwych rozwiązań. Do tego motyw z zabójstwem z przeszłości, które również zostało ciekawie przedstawione stanowiło dodatkową, interesującą historię i ewentualne połączenie, które czytelnik musiał brać pod uwagę. Jednak wraz z rozwojem fabuły zaczęłam się po prostu gubić. Wątków zrobiło się za dużo, przerywane rozwlekłymi momentami, które miały chyba odwrócić uwagę czytelnika w rezultacie mnie dezorientowały i chwilami męczyły. Nie boję się grubych książek, ale nie lubię czytać jakiejś kolejnej pobocznej historii, która średnio pasuje do całości i spowalnia rozwój akcji.

Rozwlekłe monologi wewnętrzne pani prokurator na temat fantastyczności Meyera, i w ogóle cały ten romans spokojnie mógł się po prostu nie wydarzyć. Sceny łóżkowe, w których Rudy zachwyca się, że to właśnie ją wybrał Hubert żeby się za przeproszeniem poślizgać - serio? Poczucie własnej wartości level Rudy. Na szczęście ostatecznie pani prokurator ma ode mnie łapkę w górę za ostatnią scenę. 

Sam wspaniały profiler mnie niczym nie zachwycił. Nie ufam ludziom, którzy nadmiernie się kontrolują. Nie miałabym ochoty przebijać się przez jego pancerze, żeby dostać się do środka. Inteligencji mu nie odmawiam, ale jednak wydał mi się zimny i niesympatyczny.

Najlepiej wykreowanymi postaciami są Szerszeń i denat. Obaj to mężczyźni, których można spokojnie sobie wyobrazić. 

Policjant to inteligentny, doświadczony śledczy, który nie daje się wyprowadzić w pole kłamstwom, serwowanym mu praktycznie przez wszystkich podejrzanych. Jego suchary na temat kobiet czy podejście do homoseksualizmu sprawiają, że przynajmniej ja odebrałam go jako takiego polskiego faceta w średnim wieku. Trochę rubaszny, szorstki, ale skuteczny glina.
Denat to człowiek sukcesu. Władczy, pełen charyzmy, za życia rozbudzał zmysły wielu kobiet. Choć traktował je jak najgorsza świnia, one go kochały. I to nie ze względu na jego majątek.

Sam styl pisania autorki jest bez zarzutu, czytało się szybko i przyjemnie. Finał akcji mimo, że prowadziła do niego zbyt duża liczba wątków uważam za udany.

Nie jest to moje ostatnie spotkanie z twórczością autorki. Przede mną trzecia część cyklu o profilerze, do pierwszej jednak nie będę wracać. Mam nadzieję, że bardziej przypadnie mi do gustu.