Shari Lapena - Para zza ściany [recenzja]

Anne i Marco jedzą kolację u swoich przyjaciół. Nie byłoby w tym niczego niecodziennego gdyby nie fakt, że ich półroczna córeczka została w tym czasie sama w mieszkaniu. I mimo że rodzice zaglądają do niej na zmianę co pół godziny, a na imprezę wzięli elektroniczną nianię, dziewczynka znika. Rodzice zostają pierwszymi podejrzanymi w tej sprawie. Nie ulega wątpliwości, że wobec takiej tragedii i wyrzutów sumienia małżonkowie potrzebują siebie nawzajem. Potrzebują wzajemnego wsparcia, zrozumienia oraz pewności, że mogą sobie ufać. Anne i Marco nie byli parą, która mogła sobie to dać.  Co tak naprawdę stało się z Corą? 

Z chłodną głową

Swego czasu było bardzo głośno o tym tytule, więc Para zza ściany nie mogła przejść niezauważona. Czy poruszenie w sieci, rekomendacje sław takich jak Lee Child czy Harlan Coben mogły wzbudzić ogromne wymagania u czytelnika? Zapewne tak, z tym że postanowiłam podejść do książki z chłodną głową. Po lekturze już wiem, że moja ostrożność była niepotrzebna. Dzieło Shari Lapeny usatysfakcjonuje nawet tych, którzy thrillerom stawiają poprzeczkę bardzo wysoko.

Główna trójka

Historia przykuwa uwagę już od pierwszych stron. Towarzyszymy młodym małżonkom na proszonej kolacji, poznając jej przebieg z perspektywy Anne. Podskórnie czujemy, że za moment dojdzie do nieszczęścia - zostawienie dziecka samego w domu nie mogło w tym przypadku skończyć się inaczej. Na scenę wkracza detektyw Rasbach, który będzie miał niełatwy orzech do zgryzienia. Czytelnik ma okazję spojrzeć na wydarzenia również od strony zrozpaczonego Marco. To głównie ta trójka prowadzi nas przez historię zaginięcia Cory. Dzięki zastosowaniu narracji trzecioosobowej możemy pozostać bardziej bezstronnymi obserwatorami zdarzeń. Tajemnice, które wyjdą w tej sprawie na jaw, i tak wstrząsną naszymi nerwami. 

Bohaterowie 

Bohaterowie są mocną stroną tej książki. Autentyczni w swoich reakcjach, wyraziści, muszą zmierzyć się nie tylko z koszmarem, jakim jest zaginięcie córki. Jak to często z nieszczęściami bywa, do pary przyszedł również kryzys w małżeństwie, kłamstwa, półprawdy i jeszcze kilka innych kłopotów. Ciężko początkowo wyrobić sobie jednoznaczną opinię o ich decyzji zostawienia córki w domu. Dopiero z czasem ten brzemienny w skutki fakt staje się dla czytelnika w pełni zrozumiały. Możecie mi wierzyć, powód dla którego tak się stało zrobi na Was wrażenie. Detektyw Rasbach, mimo że jest postacią bardziej drugoplanową, w żadnym razie nie pozostaje w tyle. W końcu poznałam detektywa zajmującego się swoją robotą zamiast którymś ze swoich nałogów. Pracowity, dociekliwy, przewidujący - to tylko niektóre z pasujących do niego przymiotników. Zdecydowanie takich stróżów prawa lubię.

Sekret sekret pogania

Nade wszystko słowa uznania należą się jednak za świetnie poprowadzoną fabułę. Stopniowo odkrywane tajemnice i układy, które składały się na wyjątkowo perfidny plan, nie pozwalały napięciu opaść ani na chwilę. Ciężko było przewidzieć, w którą stronę potoczy się akcja, ponieważ autorka nie wybrała drogi na skróty, za to nieźle namieszała w sprawie uprowadzenia Cory. Rozwiązanie okazało się zaskakujące i uwypukliło smutną prawdę o tym, że z rodziną czasem najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Jedynie ostatnia scena nie przypadła mi do gustu i choć w pewnym stopniu wiąże się ona z tytułem książki, to mimo wszystko w mojej ocenie była zbędna i zostawiła po sobie gorsze wrażenie.

Podsumowując, porównałabym ten tytuł do czytanego przeze mnie ostatnio Najmroczniejszego sekretu. Łączy je nie tylko wątek zaginięcia dziecka, ale też ilość skrywanych przez bohaterów sekretów jak i stopień, w jakim angażują czytelnika. Oba thrillery są z całą pewnością warte przeczytania.

Za pożyczenie książki dziękuję Emilii z bloga ksiazkowaczarnobialaem