A.F. Brady - Na krawędzi / Mocne 2 na 10

Samantha James ma opinię najlepszego terapeuty w manhattańskim Centrum Psychiatrycznym Tyflos. Zajmuje się tam głównie najtrudniejszymi przypadkami, dlatego też pod jej opiekę trafia Richard, który odmawiał dotąd wszelkiej współpracy. Między terapeutką a pacjentem nawiązuje się nić porozumienia, jednak z czasem ta nić zaczyna się coraz bardziej plątać, a ich relacja nabiera niepokojącego charakteru. Sam zagłębia się w przeszłość Richarda, tylko czy aby na pewno powinna to robić?

Opis Na krawędzi zapowiadał ciekawy thriller psychologiczny, osnuty gęstą atmosferą szpitala psychiatrycznego, z której na pierwszy plan wysunie się pokręcona relacja na linii terapeuta-pacjent. Na zapowiedziach się niestety skończyło, bo co prawda ciężko powiedzieć o czym ta książka w ogóle była, ale nie mam żadnego problemu z określeniem, czego w niej zabrakło.

Pierwszy i największy grzech tej lektury to absolutny brak jakiegokolwiek tempa, które najwyraźniej zostało zatrzaśnięte gdzieś w szpitalnej izolatce, i to po dawce solidnych środków usypiających. Mamy tu kilka wątków, spośród których na pewno nie dominuje ten zapowiadany w blurbie, a ich poprowadzenie było po prostu słabe. Poza pracą Sam dużo miejsca zostało poświęcone jej życiu osobistemu, ale do tego jeszcze wrócimy. Choć przebywała w pracy przez trzy czwarte czasu i nawet się nią zajmowała, nie potrafię nic szczególnego o niej powiedzieć. Zero akcji, zero napięcia, co rusz pojawiał się rozdział, który był co najmniej zbędny, a nawet przeszkadzał, bo spowalniał i tak cofającą się do tyłu fabułę. A jeśli już jesteśmy przy rozdziałach - ta książka to niemal podręcznikowy przykład na to, że można je zrobić za krótkie. A.F. Brady właśnie takie zrobiła.

Przejdźmy do naszej głównej bohaterki, bo i ona ma swój udział w tak słabej ocenie końcowej. Ja rozumiem, że tworzenie postaci z problemami, i to takiej jak szanowana terapeutka ma swoje plusy, bo lubimy czytać o ludzkich słabościach. Ale czy aby na pewno musiał to być jednocześnie galopujący alkoholizm, chory związek, choroba i na dodatek kolejne dziwne relacje międzyludzkie? Czy pani doktor naprawdę musiała wymiotować co trzeci rozdział to tu, to tam, raz do kosza na śmieci w swoim gabinecie, raz do brodzika w czasie prysznica, do zatkanej muszli klozetowej, a nawet z balkonu? Czy musiała być aż tak zapatrzoną w siebie egocentryczką, że choć przez tę historię przetoczyło się naprawdę sporo osób, kompletnie nic o nich nie wiem? Być może ze względu na fabułę musiała, ale zamiast wzbudzić we mnie zrozumienie dla swoich słabości, wzbudzała raczej obrzydzenie. Niestety już do końca nic nie było w stanie mojego nastawienia zmienić. 

A jeśli już jesteśmy przy końcu książki, to ostatnie kilkadziesiąt stron czytałam o dziwo z zainteresowaniem. Tempo najwyraźniej wyrwało się z zamknięcia i popędziło co sił przed siebie, bo wreszcie zaczęło się coś dziać i nic tej akcji nie spowalniało. Prawda jest jednak taka, że gdyby to nie był egzemplarz recenzencki, to nie byłoby szans, żebym tego momentu doczekała, bo po prostu odłożyłabym książkę po kilkudziesięciu stronach. 

Szkoda, że potencjał tej historii nie został wykorzystany. Wydaje mi się, że autorka próbowała skupić się na zbyt wielu rzeczach, w efekcie nie dopracowując żadnej. Na krawędzi niestety mnie rozczarowało, i na pewno szybko o niej zapomnę.

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Muza.