Rafał Fronia - Anatomia Góry. Osiem tysięcy metrów ponad marzeniami / Dziękuję, wrócę innym razem /

Choć miłość do gór mam we krwi - stamtąd pochodzę i tam się urodziłam, nigdy nie ciągnęło mnie i z pewnością nie będzie ciągnąć do zdobywania szczytów. Taki wewnętrzny zew odczuwa zresztą niewielu,  nawet nie każdy spośród wspinających się chociażby na Everest, o czym przeczytamy w tej książce. Nie będę udawać, że interesuję się tym tematem jakoś szczególnie długo, jak większość Polaków na początku tego roku przeżywałam dramat pod Nanga Parbat i potem to, co działo się pod K2.  Sięgając po Anatomię Góry chciałam "zrozumieć górę i tych, którzy ją zdobywają". Czy dzięki tej książce mi się to udało?

Na wstępie może warto zaznaczyć, że jest to moja pierwsza publikacja tego typu, więc porównywać ją mogę jedynie do innych książek podróżniczych czy relacji z wypraw w jakieś ekstremalne miejsca, i to porównanie nie wypada niestety na korzyść Anatomii.  Skoro to moje pierwsze spotkanie z tematem himalaizmu, nie powinno dziwić, że miałam nadzieję na jakieś konkrety dotyczące tych wszystkich tygodni i miesięcy, które należy poświęcić pod górą by móc ją zaatakować. Nie twierdzę, że tych konkretów nie było, musiałam się jednak solidnie napracować by je odkopać spod lawiny, która się na mnie zwaliła - i nie mam na myśli tej opisanej na pierwszych stronach publikacji.

Zostałam zasypana myślami, przemyśleniami, analizami, refleksjami autora, które bardzo skutecznie rozpraszały moje skupienie, wytrwale odciągały od miejsca, czasu akcji i tego wszystkiego, co działo się w poszczególnych obozach. Próbowałam brać poprawkę na fakt, że te słowa były pisane w specyficznych warunkach, dlatego nie mam zarzutów do pojedynczych zdań czy krótkich notatek z poszczególnych dni. Mój zawód dotyczy czegoś innego, miałam poczuć się jak na wyprawie na ośmiotysięcznik, ale niestety nie do końca mi się to udało. Jestem człowiekiem potrafiącym wzruszyć się reklamą proszku do prania, a tu opisy niełatwych przecież zmagań z naturą nie wywoływały we mnie, poza kilkoma wyjątkami, żadnej reakcji. Czyżbym czytając o tych ekstremalnych warunkach zamarzła w środku? Bardziej stawiam na ekstremalne zmęczenie walką o nadążanie za tokiem myślenia autora.

Post udostępniony przez Dorota Ka (@co.przeczytalam) Lip 28, 2018 o 4:18 PDT

Podobno wspinanie się to przez większość czasu oczekiwanie. Czytanie tej książki dla mnie było tym samym - oczekiwaniem, aż coś w końcu zacznie się dziać między refleksjami przeplatanymi gdzieniegdzie wzmianką na temat życia w bazie. I rzeczywiście, gdzieś około trzysetnej strony (na 430) zaczęłam przewracać strony już bez zniecierpliwienia, płynnie czytając o zdobywaniu K2. Z tego rozdziału wyniosłam najwięcej - o relacjach w grupie, znaczeniu pracy zespołowej w tak ekstremalnym środowisku, o tym, że tak naprawdę góra górze nierówna i wiem, że to brzmi jak najgorszy banał, ale w odniesieniu do tego niezdobytego zimą szczytu chyba naprawdę pasuje. Dopiero tu odczułam, jak niebezpieczne jest to zajęcie - autor jest tym uczestnikiem, który musiał przerwać zdobywanie szczytu z powodu złamanej przez kamień ręki (bo kiedy uciekał ze szczytu czynnego wulkanu, który akurat zaznaczył, jak bardzo jest czynny... było niebezpiecznie, ale tak jakby bardziej na własne życzenie, więc moja empatia jakoś nie chciała się włączyć).

"To moje myśli. Czy będą dla ciebie zrozumiałe?" 

Ja się w nich trochę pogubiłam, i często to te piękne zdjęcia musiały dopowiadać mi wszystko to, co być może w tej książce było, ale mnie nie udało się tego do końca odczytać, przyswoić i jakoś przeżyć. Tym razem ani nie zrozumiałam góry, ani tym bardziej tych, którzy próbowali ją zdobyć. Z czytelniczej wyprawy na ośmiotysięcznik wróciłam więc z niedosytem ale i obietnicą, że wrócę. Tyle że w innej książce.

Wydawnictwo: SQN
Egzemplarz recenzencki.