Obyczajówka o czymś. Natasza Socha - Troje na huśtawce [recenzja]

Koralia jest 42-letnią rozwódką, która odlicza mijające dni liczbą wkładek higienicznych ubywających z opakowania, więc jak nietrudno się domyślić, nie prowadzi raczej zbyt urozmaiconego życia. Niemal od zawsze najważniejszą osobą jest dla niej przyjaciółka Aurelia - przebojowa, wygadana, nieprzejmująca się zdaniem innych, czyli całkowite przeciwieństwo głównej bohaterki. Koralia od początku pomagała przyjaciółce w opiece nad synem Tytusem, można powiedzieć, że wspólnie go wychowywały. W ich trójce w pewnym momencie zrobiło się o jednego za dużo. Powiedzieć, że sytuacja się skomplikowała, to jak nic nie powiedzieć - bo przecież romansować z młodszym o osiemnaście lat to jedno, ale kiedy to 24-letni syn Twojej najlepszej przyjaciółki, któremu zmieniało się pieluchy... 

Do przeczytania książki autorki przymierzałam się od dłuższego czasu, aż wreszcie okazja nadarzyła się sama w postaci pięknie zapakowanego egzemplarza recenzenckiego. O romansach z młodszymi mężczyznami nie czytamy raczej zbyt często, przynajmniej ja nie trafiłam chyba dotąd na podobną książkę. Wątek o takiej relacji sam w sobie na pewno gdzieś mi się już w lekturze przytrafił, ale do głównego tematu książki było mu na pewno daleko. Fabuła w Troje na huśtawce na dzień dobry zapowiadała się ryzykownie. W tym konkretnym przypadku wszystko zależało od tego, na co autorka postawi nacisk. Sami przyznacie, że mogło być żenująco, gdyby bohaterka rozpadała się nam co chwila na kawałki, na szczęście pani Socha nie wpycha nam głowy pod kołdrę bohaterom i chwała jej za to. Mogło też być irytująco, gdyby nasza para zakochanych widziała tylko czubki własnych nosów i gdzieś miała opinie innych, albo mdło jeśli wszelkie problemy rozwiązywałaby natychmiast z uśmiechem na ustach. Mogło być również niesmacznie, bo mimo wszystko było to balansowanie po bardzo cienkiej linie w związku z relacją, jaka dotąd łączyła Koralię z Tytusem. A jak było tak naprawdę? Interesująco, ponieważ ta historia jest przede wszystkim o...

Trójkącie, i to nie takim klasycznym ze zdradzaną żoną i tą trzecią. Tu w pewnym sensie oszukana została przyjaciółka, matka, bo jak nietrudno się domyślić, ani Koralia, ani Tytus  nie spieszyli  się poinformować Aurelii o zmianie stosunków między nimi. Jest też o dylemacie, jakim dla 42-latki był z jednej strony romans z młodszym, ale przede wszystkim z jej poniekąd wychowankiem. Sama miałam mocno mieszane uczucia i szczerze mówiąc do tej pory nie wiem, co na ten temat sądzić. O tym, że miłość jest ślepa wiemy pewnie wszyscy, ale o tym, że ma swoją cenę, przekonują się na własnej skórze już tylko co poniektórzy. Przy tej książce zastanawiałam się cały czas, ile przyjdzie zapłacić za uczucie bohaterom i czy na końcu nie stwierdzą, że rachunek był jednak za wysoki... Forma pamiętnika z jednej strony powinna przechylać szalę sympatii i zrozumienia na stronę bohaterki, ale prawda jest taka, że Koralia zamiast się w swojej opowieści wybielać, stara się możliwie jak najobiektywniej przedstawić historię tytułowej trójki. Naprawdę tę kobietę polubiłam, dlatego przez całą lekturę czekałam na finał i odpowiedź na pytanie, czy skończy się banalnie czy... no właśnie, jak?

Nie miałam w trakcie czytania jakiegoś szczególnego wyobrażenia zakończenia tej historii, jednak mniej więcej wiedziałam, jakiego finału mogę się spodziewać. Chociaż autorka naprawdę zręcznie wybroniła swój pomysł, to jednak umówmy się - fabuła nie była skomplikowana, a kiedyś musiała się przecież skończyć. Mimo najszczerszych chęci nie widziałam już szansy na zaskoczenie mnie rozwiązaniem akcji. Skończyło się tak, że po przeczytaniu ostatniej linijki z niedowierzaniem sprawdziłam, czy to aby na pewno jest ostatnia strona. Takiego obrotu sprawy nie brałam nawet pod uwagę. Jestem typem czytelnika, który lubi mieć zazwyczaj podane wszystko na tacy, ale po namyśle muszę przyznać, że to było chyba najlepsze, co autorka mogła czytelnikom zaserwować w tej właśnie opowieści.

Jeśli hasło "obyczajówka o czymś" jest Wam bliskie, to Troje na huśtawce jest właśnie jego reprezentantem. Raczej nie zmieni niczyjego życia, a przeczytanie zajmuje raptem kilka godzin, dla mnie były to jednak godziny odprężenia, dobrej zabawy, nie musiałam się zanadto przy czytaniu wysilać, a jednocześnie nie czułam, że ktoś ze mnie robi głupka infantylną opowiastką. Przy tym nie zostałam z poczuciem, że zjadłam właśnie odgrzewanego kotleta, a oto w literaturze obyczajowej jest chyba najtrudniej.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Edipresse Książki.