Maszyna Szczęścia - Więcej niż rozczarowanie

Maszyna, która na podstawie DNA daje gotowy przepis na szczęście - dla mnie brzmi co najmniej interesująco. Zwłaszcza że jej zalecenia nie są podobne do tych, które możemy usłyszeć od rozmaitych coachów. Żadnego "wysypiaj się", "myśl o sobie" czy "bądź asertywny". Te czasy minęły. W 2035 roku ci, których stać na usługi firmy Apricity poddają się prostemu testowi, a maszyna może zalecić im na przykład jedzenie mandarynek, korzystanie z usług prostytutek czy ucięcie sobie kawałka palca - coś, co pozwoli badanemu być szczęśliwszym, mimo że na pierwszy rzut oka wydaje się irracjonalne.

Pearl pracuje w Apricity od kilku lat. Choć sama na co dzień w pewnym sensie obcuje ze szczęściem, nie potrafi uszczęśliwić swojego nastoletniego syna. Gdyby tylko chciał poddać się testowi... Czy jego wynik zadowoliłby nie tylko Rhetta, ale i Pearl?

Od razu zaznaczę że to książka, która nie rozczarowała mnie tak zwyczajnie, bo zwyczajne rozczarowanie byłoby wtedy, gdyby była po prostu słaba, przeciętna, a ja nastawiłabym się na coś dobrego. W tym przypadku było o wiele gorzej - autorka wykreowała ciekawy świat, miała dobry pomysł na wątki, interesujących bohaterów z pogłębionym rysem psychologicznym i zwyczajnie lekkie pióro - i mimo tych wszystkich zalet Maszyna szczęścia kompletnie się nie udała. Dlatego do rozczarowania dołączyła złość na niewykorzystany potencjał. Co konkretnie poszło nie tak?

Przede wszystkim pani Williams w mojej ocenie przesadziła z liczbą bohaterów, którymi chciała nas zainteresować. Najgorsze jest to, że prawie każda postać stanowiłaby świetny materiał na głównego bohatera w osobnej powieści. Zamiast tego poznajemy ich losy pobieżnie, i za często nijak mają się one do teoretycznie głównej linii fabularnej, czyli Pearl i jej syna. Piszę o teoretycznej głównej linii nie bez powodu; tak naprawdę koło połowy człowiek gubi się i zastanawia - o co chodzi w tej książce, dlaczego poznajemy kolejną i kolejną osobę mającą tak mało wspólnego z bohaterami z pierwszych rozdziałów, i co ma wnosić do całości te (kolejne zresztą) kilkadziesiąt stron? Mimo wszystko po cichu liczyłam, że może jednak ma to mieć jakiś sens, który poznam pod koniec książki. 

Przeliczyłam się i to bardzo, bo autorka ewidentnie wystrzelała się z pomysłów na niepotrzebnych rozdziałach i zabrakło jej mocy na stworzenie zakończenia, które spajałoby całość wystarczająco wyraźnie, by nadrobić rozmyty gdzieś po drodze sens. Mało tego, mocy nie wystarczyło nawet na przyzwoitą końcówkę; według mnie wygląda ona jak napisana pięć minut przed pójściem do druku. Aż nie mogłam uwierzyć, że historia może kończyć się do tego stopnia nijako.

Podsumowując, jeśli to poszatkowane oko z okładki miało symbolizować kawałki, z których składa się Maszyna szczęścia, to treść niestety nie tworzy takiej ciekawej całości. Zabrakło w niej wyraźnego pierwszego planu, a bez niego i bez spajającego zakończenia najciekawsze pomysły na boczne wątki nie uratują książki.

Egzemplarz recenzyjny od wydawnictwa Edipresse książki.

Autor: Katie Williams
Tłumaczenie: Anna Klingofer-Szostakowska