Jolanta Kosowska - Wróć do Triory / O przeznaczeniu i zbiegach okoliczności /

Mogłabym napisać, że ta książka była mi w pewnym sensie przeznaczona. Kiedy w ubiegłym roku czytałam Pensjonat pod świerkiem, zwróciłam uwagę na opowiadania Jolanty Kosowskiej i miałam zamiar kiedyś przeczytać jakąś jej książkę. Zamówiłam Wróć do Triory i co się okazało? Bohaterem tej historii jest postać, o której czytałam właśnie w Pensjonacie. Ta sytuacja ciekawie obrazuje to, o czym jest opowieść - o dziwnych zbiegach okoliczności, które niektórzy nazwaliby przeznaczeniem. 

Od niedawna bezrobotny Marcin decyduje się podjąć pracę jako korepetytor Filipa, który po stoczeniu się przez narkotyki nie podźwignął się póki co z kolan, i najwyraźniej nie ma jeszcze takiego zamiaru. Trochę wbrew sobie główny bohater mimo wszystko nie rezygnuje tak szybko z pracy z Filipem, choć ciężko nazwać nauczaniem przebywanie w jednym pomieszczeniu z destrukcyjnym nastolatkiem. Szansą dla chłopaka byłoby spotkanie z byłym przyjacielem, jego autorytetem i nauczycielem gry na fortepianie, które dochodzi do skutku dzięki Marcinowi, a on sam wkrótce przekonuje się, że świat jest naprawdę mały. Jego onkolog prosi go o pomoc - nalega, by spotkał się z pewnym chorującym na ziarnicę pianistą. Tym samym, do którego zaprowadził Filipa. A to jeszcze nie koniec niespodzianek...

Główny bohater jest postacią wyjątkową, by nie powiedzieć specyficzną, i żeby zrozumieć fabułę i pobudki, jakie nim kierowały, trzeba się mu bliżej przyjrzeć. Marcin zaraz po maturze musiał zmierzyć się z rakiem jądra. Straszne doświadczenie, ale wyszedł z niego obronną ręką, ułożył sobie życie, miał zamiar się oświadczyć. Wtedy przyszła wznowa, która go złamała, ale podniósł się i z tego. Piszę o tym z tego względu, że te doświadczenia miały wpływ na to, jakim był bohaterem - nastawionym na dawanie, otwartym na ludzi, trochę ryzykantem spod znaku "ok, zróbmy to", a nie "a co ja będę z tego miał?". Taki ktoś siedzi z walącym godzinami płytami CD w ścianę Filipem. Taki ktoś spotyka się z Jakubem przypominającym mu o najgorszych koszmarach z własnego życia. Taki ktoś decyduje się pomóc w gruncie rzeczy obcym ludziom całkiem bezinteresownie. Finał tej historii będzie miał miejsce w Triorze - malutkiej mieścinie, która żyje swoją przeszłością. Dlaczego akurat tam?

W tej książce poza wątkiem walki z chorobą i uzależnieniem, który autorka jako lekarka oddała na pewno bardzo wiernie, dużą rolę odgrywa wiara w istnienie rzeczy nie do końca dających się objąć rozumem. Triora naprawdę do dziś żyje makabrą, którą zafundowała im Inkwizycja w XVI wieku. Jolanta Kosowska wykorzystała tę historię do przedstawienia w pewien sposób prawdy, że przeszłość żyje w nas i ma na nas wpływ. Nie ma tu wielkich zwrotów akcji, miłosnych uniesień czy brutalnych scen, jest zwykłe, choć doświadczone chorobami życie, doprawione szczyptą czegoś nierealnego. Z tej klimatycznej, niespiesznej opowieści płynie proste przesłanie - nie wszystko da się racjonalnie wytłumaczyć. Nawet nie trzeba w to wierzyć. Czasem wystarczy z tym po prostu nie walczyć.

Wróć do Triory zainteresuje z pewnością niejednego czytelnika. Ciebie też? 

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Novae Res.