PigOut - Świnia ryje w sieci, czyli z pamiętnika hejtera [recenzja]

Lubicie czytać blogi? No dobra, wiem, że lubicie. W gąszczu różnych stron możemy znaleźć również te z komentarzami do otaczającej nas rzeczywistości, pisane z humorem i przymrużeniem oka. Jeden z takich blogów prowadzi Pigout, i robi to od 2015 roku. Choć sam na wstępie swojej książki przyznaje, że kiedyś niezbyt pochlebnie pisał o blogerach wydających swoje myśli na papierze, to i on stał się jednym z nich. Świnia ryje w sieci to pierwsza tego typu publikacja, po którą sięgnęłam.

Przed otrzymaniem maila od wydawnictwa z propozycją przesłania tytułu do recenzji, nie słyszałam wcześniej o Pigoucie. Nie słyszałam, choć próbkę jego twórczości poznałam już w styczniu tego roku. Na Facebooku można było wtedy przeczytać kilka podpunktów opisujących sylwestrowe opcje, a wśród nich jeden, z którego zaśmiewałyśmy się wtedy z koleżanką: 

Sylwester z Jedynką/Dwójką/TVN-em/Polsatem - przy występie Kombi zdajesz sobie sprawę, że przegrałeś życie, po czym idziesz wziąć kąpiel z włączoną suszarką.

(Już wiecie,  jak spędziłam wieczór 31 grudnia zeszłego roku). Nie pamiętam, czy wtedy był podany autor tych słów, czy było to "pożyczenie" czyjejś treści, w każdym razie nie trafiłam wtedy na witrynę Pigouta. Po lekturze książki mogę powiedzieć tylko tyle, że teraz z pewnością to nadrobię. Zanim przejdziemy dalej, chciałabym  tylko zaznaczyć, że po lekturze książki i  przejrzeniu bloga nie odniosłam wrażenia, żeby treści znacząco się pokrywały. Kilka rozdziałów można znaleźć na stronie, nie jest to jednak wydrukowany blog.

O czym więc przeczytamy w Świnia ryje w sieci? W zasadzie o wszystkim - między innymi  o polityce (można powiedzieć, że bezstronnie, za co już autora lubię), o pracy w korporacji, o urokach bycia właścicielem psa, o codzienności faceta będącego w związku, mającego poza pracą też życie prywatne, a także o kulturze masowej. Jest też o internecie, a tekst o radach modelek lajfstajlowych należy do moich ulubionych. Wszystko napisane na luzie, bez przyjmowania pozycji "jestę blogerę co wydał książkę, mnie się słuchajcie". Jest to raczej zbiór anegdot, które mógłby Ci opowiedzieć spostrzegawczy kolega z dużym poczuciem humoru, który chciałby Cię rozbawić. Muszę napisać, że w paru miejscach żarty były trochę za bardzo dociśnięte, tak o jeden dowcip za dużo, ale to moje subiektywne zdanie, które nie rzutuje na odbiór całości. Bo ta według mnie prezentuje się zacnie.

Książka została podzielona na cztery części: Świnia ryje w sieci, Świnia na czerwonym dywanie, Świnia we własnym korytku i Świnia w podróży. Łatwo domyślić się, czego dotyczyły poszczególne rozdziały. Niektóre z nich miały przypis o dacie i okolicznościach powstania tekstu. Mimo dość dużej czcionki i interlinii (na moje oko) 1,5 nie odniosłam wrażenia, jakby próbowano sztucznie rozdmuchać treść na większą ilość stron. Bardziej służyło to chyba stylizacji tekstu na blogowy wpis, co według mnie było dobrym pomysłem. Co zaś się tyczy okładki i hasła "z pamiętnika hejtera"...

...to chciałoby się zawołać, że ktoś tu hejtu chyba nigdy na oczy nie widział. Pigout nie jest hejterem, przynajmniej w mojej ocenie w zasadzie żaden z tekstów z tej książki nie otarł się o hejt. Ironia, sarkazm, prześmiewczy styl - tego nie brakuje. Wszystko jednak podane w tak sympatycznej formie, że ani razu nie poczułam, by autor choć zbliżył się do granicy dobrego smaku i tego, o czym nie wypadałoby jednak pisać. Sądząc po ocenach na LC, nie jestem w tej opinii osamotniona. Niektóre jego teksty warto byłoby brać bardziej z przymrużeniem oka niż dosłownie, ale to normalne w sytuacji, gdy ktoś posługuje się sarkazmem (z tego co widziałam w sieci na temat tej książki, nie dla każdego:P).

Podsumowując: do mnie humor prezentowany przez Pigouta trafił, a przy lekturze bawiłam się świetnie. Książka z pewnością sprawdzi się u mnie jako antidotum na gorszy dzień, ponieważ na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę. Blogowi i fanpage'owi autora również mówię stanowcze "chyba tak!".

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Edipresse.