Daniel Radziejewski - Metodyk [recenzja]

Autor: Daniel Radziejewski
Tytuł: Metodyk
Wydawnictwo: Novae Res
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 302
Gatunek: dramat psychologiczny

W przeszłości niewiele brakowało a sama uczyłabym języka angielskiego, więc nic dziwnego, że z zainteresowaniem sięgnęłam po ten tytuł. Chęć poznania tej historii wzmacniał również fakt, że wiedza wyniesiona przeze mnie ze studiów skonfrontowana z życiem rodzica okazała się nie być odpowiedzią na wszystkie pedagogiczne pytania. Byłam ciekawa, jak poradził sobie z podobną konfrontacją tytułowy metodyk.

Maksymilian, świeżo upieczony magister marzący o doktoracie z metodyki nauczania, ma rozpocząć pracę jako nauczyciel języka angielskiego w gimnazjum. Wreszcie napięty domowy budżet będzie można poluzować, a żonie i córce poświęcić więcej czasu. Przy okazji udowodnić sobie i innym, że metodyka to wspaniała nauka, a z odpowiednią wiedzą i zaangażowaniem ze strony nauczyciela z każdym, nawet najbardziej opornym uczniem da się pracować. Od pierwszego września teoria spotyka się z praktyką...

"- Więc nie są w porządku wobec mnie. Przygotowuję się, wertuje książki z metodyki i staję na głowie, żeby zainteresować ich lekcją, a oni zaczynają mieć to gdzieś. Już lepszego nauczyciela mieć nie mogą, więc nie wiem, czego jeszcze chcą." (s.62)

Maksymilian to bohater, który irytował mnie od samego początku i to uczucie nie opuściło mnie aż do ostatniej strony. We własnej ocenie to wybitny absolwent wiedzący o nauczaniu więcej niż praktykujący nauczyciele, nie chciał on jednak wziąć pod uwagę, że jest to wiedza teoretyczna czerpana z książek pisanych przez teoretyków. Papier ma to do siebie, że przyjmie wszystko, a gimnazjaliści udzielą nowemu nauczycielowi życiowego wykładu, z którego egzamin może okazać się dla niego za trudny. Chyba powinnam mu współczuć (gimnazjum!), ale przez większość czasu miałam nadzieję, że autor na koniec zaserwuje mu jakąś odpowiednio paskudną sytuację. I nie chodziło mi nawet o jego wybujałe ego i chore ambicje bycia jakimś tam wybitnym metodykiem i najlepszym nauczycielem, ostatecznie przykładał się do swojej pracy i chciał, żeby te dzieci się czegoś nauczyły. Czemu więc zaszedł mi tak za skórę? Tego nie zdradzę ale zapewniam, że zapadnie mi w pamięci jako wyjątkowy antybohater.

Skoro główna postać drażniła mnie przez całą książkę, a miejscem akcji było przeważnie to nieszczęsne gimnazjum, to książka mi się nie podobała? Otóż nie, ponieważ autor w ciekawy sposób przedstawił upadek mitu o nieomylnych teoriach nauczania i połączył to z pewną zagadką, której rozwiązanie jedynie wzmacnia wydźwięk całej historii. W sprawny sposób budowane napięcie i dozowane informacje utrzymywały zaintrygowanie na niesłabnącym poziomie. Poznajemy kilka punktów widzenia - Maksa, jego żony oraz wpisy z bloga pewnej uczennicy. Autor naprzemiennie oddaje im głos i powoli prowadzi do finału opowieści. Czy satysfakcjonującego?

Mimo tego, że książkę czytałam z zainteresowaniem, to przeszkadzały mi bardzo częste retrospekcje. Miejscami owszem, sprawdzały się, ale były momenty, w których wprowadzały one niepotrzebny chaos i utrudniały połapanie się kto i o czym w danym momencie opowiada. Początek książki również według mnie jest nieco przekombinowany i może odstraszać potencjalnego czytelnika. Warto jednak przez niego przebrnąć, ponieważ szybko akcja nabiera tempa. 

Czy więc po odłożeniu książki czytelnik czuje satysfakcję? Jeśli nastawiłby się jedynie na to, żeby "wyszło na jego" i teoria nie wytrzymała zderzenia z praktyką, to może jakąś formę zadowolenia by osiągnął. Tylko jak cieszyć się z tego, że tak naprawdę na studiach nauczyciele uczą się rzeczy, które nijak im potem nie pomagają w pracy? Po lekturze otwarte pozostaje pytanie: czy czyjeś marzenia o idealnym nauczaniu  w szkolnej sali kiedyś się spełnią?

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Novae Res.