Eva García Sáenz de Urturi - Cisza białego miasta

Minęło dwadzieścia lat od serii brutalnych morderstw, które wstrząsnęły niewielką Vitorią. Kiedy zbliża się termin wyjścia na przepustkę skazanego za nie mężczyzny, w mieście zostają znalezione zwłoki. Okoliczności zbrodni nie pozostawiają złudzeń - ten, kto w okrutny sposób pozbawił życia dwójkę młodych ludzi, wiedział podejrzanie dużo o zabójstwach sprzed lat. Naśladowca? Ktoś, kogo skazaniec podżegał do kontynuowania swoich chorych zbrodni? Czy może w więzieniu siedzi... niewinny człowiek? Na te pytania będzie musiał znaleźć odpowiedzi inspektor de Ayala, i będzie musiał zrobić to szybko. W mieście obchodzone jest święto, a wszystko wskazuje na to, że nieuchronnie zbliża się kolejne morderstwo.

Do lektury Ciszy białego miasta zasiadłam bez jakichś konkretnych oczekiwań, chociaż zapowiedzi jak świetnie książka została przyjęta w Hiszpanii troszkę podkręciły atmosferę. Rzeczywiście już od pierwszych stron trzeba było zapiąć pasy, bo historia ruszyła z piskiem opon. Interesująca pierwszoosobowa narracja, pewna informacja, przez którą całość odbierało się w szczególny sposób, baskijska kultura, która dla mnie była powiewem świeżości, retrospekcje i w końcu wyglądające na rytualne mordy - dziwne, mrożące krew w żyłach, nietypowe, naprawdę "pomysłowe". Sami przyznacie, że co jak co, ale paliwo miała ta książka zacne. Jak daleko na nim zajechaliśmy?

Biorąc pod uwagę grubość tej historii można powiedzieć, że całkiem daleko, bo problemy z naciskaniem gazu zaczęły się dopiero po połowie podróży. Zacznijmy od tego, że powieść jest miejscami po prostu przegadana. Autorka dobrze zna Vitorię, a jej zabytki wykorzystywał zabójca, ale częste wzmianki o miejscu akcji skutecznie ją spowalniały. Podobnie jak te dotyczące święta, które było ułatwieniem dla mordercy, a utrudnieniem dla śledczych. Takie natężenie baskijskiej kultury być może sprawdziłoby się w powieści obyczajowej, w kryminale zajęło po prostu za dużo miejsca. A skoro już mówimy o zajmowaniu miejsc...

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Dorota Ka (@co.przeczytalam) Sty 22, 2019 o 9:30 PST

Śledczy Unai naprawdę od początku zrobił na mnie dobre wrażenie. W jego śledztwie pojawiały się uzasadnione pytania, wątpliwości i szukanie tropów. Jednak jeśli chodzi o niego to im dalej, tym gorzej. Miejsce śledztwa zajęła co prawda nawet udana relacja damsko-męska, ale tak się rozsiadła, że przez niedomknięte drzwi wypadł tytuł profilera kryminalnego i już nas nie dogonił. Tropy, które z biegiem czasu podejmował de Ayala były podejmowane chyba tylko po to, żeby przedłużyć historię, bo w tym samym czasie ten właściwy już dawno wyskoczył nam przed maskę i wieźliśmy go rozmazanego na przedniej szybie. Nasz policjant w żaden sposób nie udowodnił, że kierował się jakimś profilem sprawcy, niczego takiego na dobrą sprawę nie stworzył; to, co powiedział w tym temacie, mówi w zasadzie każdy średnio rozgarnięty śledczy z kryminału. Z tej strony spotkał mnie niestety spory zawód. I kiedy wydawało się, że do końca książki trzeba będzie już jechać na oparach...

na pomoc przyszło to, co w kryminale najważniejsze, czyli postać mordercy. Taki finał i takie wyprowadzenie czytelnika w pole lubię najbardziej. Zatarł on to nie do końca zadowalające wrażenie, które towarzyszyło mi od kilkudziesięciu stron i podkreślił, że ta wielowątkowość Ciszy... na coś się zdała. Jeśli już jesteśmy przy plusach to na pewno należy zaliczyć do nich niektóre postacie drugoplanowe, jak choćby dziadka głównego bohatera i generalnie cały wątek z retrospekcji, do którego nie mam żadnych zastrzeżeń. Mówiąc szczerze, z przyjemnością przeczytałabym jego bardziej rozbudowaną wersję.

Podsumowując, może nie była to najbardziej emocjonująca książka, jaką w życiu przeczytałam, ale z pewnością jest jedną z takich, które się na swój sposób wyróżniają. W tym konkretnym przypadku mniej znaczyłoby z pewnością więcej, i jeśli kolejna część trylogii będzie cieńsza, być może się na nią zdecyduję.

Czytaliście Ciszę białego miasta? Jak wrażenia?

Egzemplarz recenzencki od wydawnictwa Muza.
Tłumaczenie: Joanna Ostrowska