Joanna Kruszewska - Nic się nie kończy / Starość to nie czekanie na koniec /

Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciu - z tym stwierdzeniem zgodzi się pewnie niemała część ludzkości, ale przecież sporo z nas żyje z bliskimi w całkiem dobrych relacjach, podobnie jak bohaterowie książki, o której dziś piszę. Wielopokoleniowa rodzina Bialickich na pierwszy, a nawet drugi rzut oka sprawia wrażenie zgodnej i zżytej. Autorka obdarowała ją jednak pieniędzmi ze sprzedaży domu do podziału, które w głównej mierze należą się spokojnej, spolegliwej seniorce rodu. Nic tak nie konfrontuje więzów rodzinnych jak walka o rodzinną schedę. Bialiccy coś o tym wiedzą.

Nie jest to jednak historia jedynie o tym, że w obliczu możliwości wzbogacenia się ludzie przestają zauważać drugiego człowieka, nawet jeśli płynie w nim ta sama krew. Nie tylko o tym, że ludzie potrafią wtedy ranić słowem wyjątkowo celnie, przecież znają nasze słabe punkty. To w równej mierze, a może nawet przede wszystkim opowieść o tym, że prawo do samostanowienia o sobie nie ma terminu ważności, a starsi członkowie rodziny to nie meble, które ustawimy wedle własnego uznania. Jednak morał tej historii wcale nie jest taki, żeby wszyscy starsi państwo nagle zapragnęli czegoś na miarę marzenia Haliny z tej historii, ale by... no właśnie - jeszcze czegoś chcieli tak tylko i wyłącznie dla siebie. I żeby nie wywoływało to konsternacji otoczenia.

W tej historii nie tylko babcia tańczyła tak, jak inni jej zagrali - jej wnuczka Marta dobrze znała kroki tego tańca, w końcu wprawiała się w nim trzydzieści pięć lat. Autorce udało się naprawdę przekonująco wykreować nie tylko samą postać, ale też pokazać sposób, w jaki wpływali na nią członkowie rodziny. Zresztą to właśnie ukazanie różnych relacji międzyludzkich, tuż obok poruszonej problematyki, można uznać za główny atut Nic się nie kończy. Podobnie rzecz ma się z zaangażowaniem czytelnika w losy bohaterów, naprawdę nie raz i nie dwa podniosło mi się ciśnienie w trakcie lektury. Obyczajówka wieloaspektowa, dopracowana, wciągająca, a przy tym wciąż lekka w odbiorze - brzmi zachęcająco, prawda?

Post udostępniony przez Dorota Ka (@co.przeczytalam) Lip 6, 2018 o 11:11 PDT

To była moja pierwsza, ale na pewno nie ostatnia książka Joanny Kruszewskiej, którą wzięłam na tapet. Coś czuję, że odnalazłam kolejną polską pisarkę, z twórczością której będzie mi po drodze. Tak więc jeśli chodzi o mnie, to nic się nie kończy, wręcz przeciwnie, dopiero się zaczyna.