No cóż... Lena Wolska - Wróżka z gwiezdnego pyłu

Ośmioletnia Hania marzy o tym, by zostać wróżką niosącą innym dobro. Dziewczynka pewnego dnia spotyka niezwykłego wilka Alberta, z którym wyrusza w magiczną podróż po alfabecie wartości. Czy odkrycie tajemnicy Gwiezdnego Pyłu pomoże Hani spełnić jej marzenie?

Nie będę owijać w bawełnę - mam duży problem z napisaniem opinii o tej książeczce. Tłumaczy dziecku pojęcia abstrakcyjne takie jak absolut, euforia czy miłość, próbuje uwrażliwić małego odbiorcę na świat, przybliżyć go do zrozumienia trudnych, życiowych tematów jak chociażby osiągnięcie harmonii z samym sobą. Na pewno znajdzie ona zadowolone, nawet zachwycone grono odbiorców. Tyle że każdy człowiek tłumacząc dziecku świat, siłą rzeczy robi to według własnego światopoglądu. I tutaj pojawia się problem, ale zacznijmy od pozytywów.

Najbardziej podobało mi w tej opowieści ukazanie nauki, poznawania świata jako celu samego w sobie. Podobnie jak Albert Hanię, ja też chciałabym nauczyć córkę szczerości z samą sobą, żeby potrafiła doceniać małe rzeczy, żyła bardziej świadomie zamiast uciekać myślami w przeszłość czy przyszłość, a także tego, że aby móc kochać innych, powinna najpierw pokochać, zaakceptować samą siebie. Ujmujący jest też styl, w jakim Lena Wolska napisała tę książkę, intuicyjnie czyta się ją niespiesznie, jak baśń z gatunku "dawno, dawno temu...". Krótkie lekcje, spokojne tempo i mała dziewczynka w baśniowej otoczce poznająca świat.  Nie przeszkadzał mi też brak humoru czy nawet ilustracji. Dlaczego więc nie uległam magii tej historii?

O ile kilkuletnie dziecko nie weźmie na poważnie gadających zwierzątek, o tyle już to, co one mówią, może potraktować bardzo serio. Być może uznacie, że przesadzam, że metafora, że przecież nie można traktować takich zwrotów dosłownie. Ja to wiem. Ale czy wie to też kilkulatek? Na studiach uczono mnie, że zawsze trzeba starać się zważać na słowa kierowane do dziecka, bo nigdy nie wiemy, co z tego zostanie w jego głowie na dłużej. Nie ze wszystkim się w tej książce zgadzam, niektóre rzeczy mi się nie podobają, a żeby nie być gołosłowną, przytoczę kilka przykładów.

Wystarczy tylko czegoś bardzo pragnąć, a świat zmieni się w taki sposób, że dostaniesz to, czego chcesz. Czyli jeżeli prosisz o coś z czystymi intencjami i jest to coś tak pięknego, jak bycie dobrą wróżką, to wszechświat ci to ofiaruje. (str.32)
Wspierający mnie wszechświat, który podporządkuje się moim czystym i pięknym marzeniom to naprawdę cudowna wizja. Tyle że jakoś niespecjalnie do mnie przemawia. Tak jakby "ja chciałabym" wystarczyło, a reszta miałaby zrobić się sama.

Wszechświat da ci wszystko, czego potrzebujesz, tylko bądź wdzięczna. (str. 93)
Słowo wszechświat wystarczy zastąpić słowem Bóg i w zasadzie jako wierząca powinnam się z tym zgodzić. Ale świat tak według mnie nie działa. Nie dostaje się wszystkiego, choćby naprawdę dziękowało się za wszystko, od powietrza po nową zabawkę. Haczyk tkwi w tym czego potrzebujesz, dziecko jednak może go nie wyłapać.

Wszechświat cię pilnuje, ofiarowując kilka dobrych duchów. (str. 52)
I jeśli dziecko się postara, to może nawet pozwolą się mu zobaczyć. To z tym zobaczeniem mam problem - albo się dziecko rozczaruje i obwini, że nie stara się wystarczająco, albo przyjdzie i powie "widzę aniołki". Trochę dylemat, czy dzwonić po księdza, czy do psychologa. Na pewno można najeść się słysząc takie słowa strachu.  A co do strachu...

Strach jest wytworem Twojego umysłu, Haniu (...). On nie istnieje tak długo, jak mu na to nie pozwolisz. Jeżeli swoimi myślami stworzysz strach, to on powstanie z twojej energii (...). (str. 78)
Nie. To, że się boję, nie jest moją winą. Nie tworzę swojego strachu myślami. To normalna reakcja organizmu na zagrożenie. Strach chociażby przed ciemnością towarzyszy ludzkości od czasów jaskini i ma swoje uzasadnienie. Raczej nie jest nim "energia".

To bardzo proste. Decydujesz, że jesteś szczęśliwa i wtedy to uczucie się pojawia (...). (str. 101)
Tu potrzebny jest szerszy kontekst, bo pojedyncze zdanie komentowałoby się samo. Myśl była z tego co rozumiem taka, że ludzie uzależniają swoje szczęście od warunków zewnętrznych, jakichś wydarzeń, na które czekają, a tak naprawdę szczęście noszą w sobie. Tyle że nie zgadzam się z tym, że wystarczy je w sobie odnaleźć i już, mogę bez ograniczeń i zawsze być szczęśliwa. "Sama tworzysz swoje szczęście" - nie przeczę, że są tacy ludzie, którzy to potrafią. Ja sama sobie do szczęścia jednak nie wystarczam.

Wszystko, o czym myślisz, pojawia się w twoim życiu. Twoje myśli mają moc sprawczą, ponieważ każda myśl to energia. (str. 59).
Jak sobie wyobrażę, że każda głupia myśl, która wpadnie mi do głowy, w jakiś sposób materializuje się w moim życiu, robi mi się nieswojo. Bardzo nieswojo.

Na podstawie tych kilku fragmentów starałam się jak mogłam wytłumaczyć, dlaczego nie jest mi po drodze z tym tytułem. Jednych Wróżka... zachwyci, inni tak jak ja nie do końca zgodzą się ze sposobem, w jaki tłumaczy ona świat. Kwestia interpretacji - chociażby przytoczone przeze mnie cytaty ktoś inny może odebrać całkiem odmiennie. Moja córka jednak Hani nie pozna. Jak będzie z Wami? Dajcie znać, jestem bardzo ciekawa Waszego zdania.